d'n trouwe supporter!
"Hij was mijn allergrootste fan. Ik weet het zeker…"
Zomaar een strofe uit een lied van André van Duin, een man waar mijn vader ongelooflijk mee kon lachen, tot tranen toe, waardoor hij dan zijn bril af moest zetten om zijn ogen te drogen. Ook zomaar een gebeurtenis, die me bij blijft als ik aan 'ons pap' denk. En niet zomaar, neem ik hier de mogelijkheid om over mijn vader te vertellen. Hij stierf namelijk afgelopen zaterdagmorgen en zal morgen, vrijdag, begraven worden. Wat een gemis zal dit zijn!
Ik ga hier geen volledig In Memoriam schrijven, maar zal me in deze column beperken, tot zijn sport gerelateerde beleving en kennis van alles wat 'sport' mag heten. Alles vond hij dan ook leuk en interessant, maar natuurlijk stond voetbal op nummer 1, waar hij dan ook veel van af wist en alle Voetbalinternationals van A tot Z uit las. Voetbal was zijn 'ding'. En dat moest ook wel met twee zonen, die bij de plaatselijke voetbalvereniging Sparta'25 furore maakten, zoals zo chique omschreven werd op de website van Sparta bij het verenigingsnieuws. Niet alleen bleef het bij kijken, ook zette hij zijn schouders er onder en was hij 7 jaren jeugdvoorzitter en had hij zitting in het hoofdbestuur. Vol overgave zette hij zich in voor Sparta, tot een hartinfarct hem tot meer rust maande.
Nu is óók aan het 'supporteren' een einde gekomen. En een 'echte' supporter was hij dan ook, een voorbeeld supporter bij uitstek! Niet alleen de teams van 'ons kinders' bezocht hij, maar hij liet zich overal zien, altijd genietend van het spelletje voetbal, gewoon omdat zijn hart bij de jeugd lag. "Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst", een spreuk waar hij helemaal achter stond. Maar natuurlijk was hij ook een fervent supporter van het eerste elftal, al jaren voordat ik hierin participeerde. De 'gouden' jaren heeft hij heel bewust meegemaakt en sloeg geen één wedstrijd over. Met zijn zwagers werden dan ook alle thuis- en uitwedstrijden bezocht, tot en met die verre uitwedstrijden tegen Zwart-wit 28, Leeuwarden en Den Haag. Wat een beleving en ik mocht altijd mee, samen met hem… Mijn vader was een supporter in hart en nieren!
Hij maakte nooit geen op- en of aanmerkingen tegen de 'scheids' of de tegenstander en bleef 'n heertje, wat dat betreft. Als ik dan nog eens wat aan te merken had op met name de scheids of een tegenstander, maakte hij altijd heel subtiel duidelijk, dit achterwege te laten. Dit paste niet, kon niet, hoorde niet op een voetbalveld thuis.
De rust zelve, beheerst, positief kritisch en met veel voetbal knowhow, is hij voor mij diegene geweest, die me gevormd heeft tot wat ik toen al kon en deed en wat ik nu kan en doe.
'Ik zal jouw gesprekken en analyses van de diverse wedstrijden missen, nadat we weer eens op zondagmiddag een wedstrijd hadden gezien. Want deze zal ik nu alleen moeten bezoeken, zonder jou aan mijn zijde, maar wetende hoe jij er over zou denken'.
'Rust zacht pap'.
R. van den Enden