Redacteur: Jac Babin
Munten, kaarten, postzegels en theezakjes. Het zijn zo maar wat populaire verzamelitems. Maar er is nog veel meer. Mensen verzamelen de meest bijzondere dingen, ook in ons Mooi(e) Laarbeek. Op zoek naar de MooiVerzamelaar van deze maand, belt De MooiLaarbeekKrant aan bij Jo van Kleef, Ekelcamp 6, in Lieshout. Vol trots vertelt zij over haar indrukwekkende verzameling lepeltjes.
De ontvangst
De ontvangst is allerhartelijkst. Jo is een enthousiast vertelster. Ze is 77, maar dat zou je niet zeggen. Ze woont zelfstandig en doet al het huishoudelijke werk zelf. Ze vertelt dat vorig jaar haar man is overleden. Op het kastje een foto van hem, met een brandend kaarsje ervoor. Aan de muur hangen foto's van haar twee kinderen en acht kleinkinderen. Na wat koetjes en kalfjes, komt Jo al snel ter zake.
De verzameling
De verzameling van Jo staat in de kamer. Het is een mooie vitrinekast, met 9 plateau's en een bodem. De kast ligt helemaal vol. "De lepeltjes liggen 'kop aan kont'", lacht Jo, "anders kunnen ze er niet in." En, zo stelt DeMooiLaarbeekKrant vast, ze liggen precies recht in mooie rijen. "Als er eentje verkeerd ligt, zie ik dat meteen",zegt Jo. In de kast liggen ongeveer 1100 lepeltjes. Lepeltjes om te ruilen, bewaart Jo boven.
Ontstaan van de verzameling
In een ver verleden kreeg Jo van een suikertante uit Someren een aantal mooie lepeltjes. Toen haar vader een bedevaart naar Beauraing maakte, vroeg Jo of hij voor haar een lepeltje wilde meebrengen. Dat deed hij. "Kijk hier heb ik het", zegt Jo. Bijna blindelings pakt ze het lepeltje uit de vitrinekast. "Ik zal dit lepeltje nooit ruilen of verkopen", zegt ze beslist. "Het is een aandenken aan mijn vader." Als DeMooiLaarbeekKrant vraagt welk lepeltje ze het mooist vindt, kan ze geen keuze maken. "Ik vind deze Franse lepeltjes zo mooi, die hebben op de onderkant nerven net als een blad van een boom. Of dit Italiaanse lepeltje met een afbeelding van de St. Pieter, of deze Griekse lepeltjes, of….." Uiteindelijk komt Jo toch weer uit bij het lepeltje van haar vader.
Samen met haar man bezocht Jo vlooienmarkten en kringloopwinkels. Op die manier werd de verzameling alsmaar groter. Familie en kennissen brachten lepeltjes mee uit het buitenland, Amerika, Canada, Australië Zelf gingen ze op vakantie in Oostenrijk, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk. Toen ze kort na het vallen van de muur in Oost-Duitsland op vakantie waren, kon ze daar geen lepeltjes kopen. Die waren er gewoon niet. "Het communistische regime vond zo'n zilveren lepeltje teveel luxe voor de arbeidersklasse", lacht Jo.
"Veel lepeltjes komen er de laatste tijd niet meer bij", vertelt Jo. Vroeger zag je ze nog wel op vlooienmarkten. Bij VVV-kantoren zijn ze vaak nog wel te koop. De hele verzameling zit bij Jo opgeslagen in haar hoofd. "Het gebeurt zo goed als nooit, dat ik een lepeltje koop dat ik al heb!"
Onderhoud
Eens per jaar maakt Jo de vitrinekast leeg. Alle lepeltjes gaan per genummerde plateau in plastic zakken. Dan maakt Jo de kast schoon. Daarna worden de lepeltjes één voor één gepoetst met zilverpoets. Sommige lepeltjes kunnen niet gepoetst worden omdat de zilverpoets in de naden blijft zitten. "Die dompel ik in één of ander gemeen goedje. Ik ben daar wel een hele week mee bezig, voor alles weer keurig in de kast ligt."
Oproep
"Belangstellenden die mijn verzameling willen zien, zijn van harte welkom", zegt Jo uitnodigend. "Ook lezers die bij een zolderopruiming lepeltjes tegenkomen die ze kwijt willen, of collega-verzamelaars die willen ruilen, kunnen gerust eens langs komen."