De kip of het ei
"Zeg Skauwe", wordt me weleens gevraagd, "jij bent nogal op de hoogte van de flora en fauna, vertel eens wat er eerder was, de kip of het ei". Dit was de laatste zin van mijn vorige stukje proza. Na een lange zoektocht naar het juiste antwoord, en dat valt warempel niet mee, heb ik het gevonden. Zelfs Aristoteles, Plutarchus, Macrobius en Stephen Hawking, om zomaar eens wat filosofen te noemen, hebben zich over het vraagstuk gebogen. Wetenschappelijk is vast komen te staan dat door de evolutionaire proces het ei er eerder was, gelegd door een vogel die zelf geen kip was. Maar P. Skauwe zou P. Skauwe niet zijn wanneer dit tekstueel een beetje uitgediept wordt. Daar komt ie dan, zwart op wit: In eerder tijden, vele generaties terug, was de kip een zoogdier; zij kreeg levende jongen die ze daarna zoogde. Het haantjesgedrag van haar partner was dermate ongewenst dat de kip er tijdens de evolutie voor zorgde dat zij haar borsten kwijtraakte en slechts kippenvel overhield. Ook nu spreekt men nog van een kippenborst wanneer een borst onderontwikkeld is. De haan had niet veel meer om handen en verloor die dan ook. Ergens in de evolutie heeft de kip ook haar mooie bilpartij, zangeres Beyoncé waardig, moeten afstaan. Eerder had zij een achtereind als een varken terwijl ze tegenwoordig genoegen moet nemen met een kippenkontje. Dat alles heeft er wel toe bijgedragen dat men niet meer spreekt van een 'lekker kippetje'. Er veranderde ook iets tussen de kippen onderling. Het haantje bleef wel steeds de voorste, maar aan de rangorde van kippen moest veel verbeterd worden. Men organiseerde wedstrijden 'graantje pikken' en aangezien kippen nooit goed uit hun doppen keken, we noemen dit ook wel het zogenaamde kippig zien, werd er een pikorde ingesteld. De kip die het beste kon pikken werd nummer een. De rest pikte een graantje mee. Tijdens de evolutie ontstond er tevens een probleem, toen de kip niet langer gecharmeerd was van het haantjesgedrag en haar kippenborst kreeg. Ze kon niet langer zogen. Een aantal generaties levend geboren kuikens stierf bijna van de honger maar toen het kippenbestand bijna tot nul was gereduceerd kwam de ultieme oplossing. De kip baarde niet langer een levend kuiken, maar baarde in een veel vroeger stadium het ei. Het kuiken kon zich daarin verder ontwikkelen en als jong daaruit breken, zodat de kip meteen kon overgaan op vaste voeding voor het kleintje. Sindsdien leven kippen als in een harem. De haan is er ter bescherming en ter bevruchting, waarbij hij kraait van plezier. Het lijkt erop dat dit zo nog duizenden jaren verder kan gaan.
Eitje toch? Discussie gesloten, basta.