Auto & bus
Een nadeel van afgelegen in de wildernis wonen en werken is dat het lasting is om even een dagje weg te gaan. Helemaal als je zoals mij geen auto hebt. Dus werkte ik door, ook in de weekenden, en spaar ik mijn vrije dagen op. Zo kon het toch ook niet langer meer doorgaan en dus besloot ik om na lang sparen een auto te kopen zodat ik in mijn vrije dagen en vakantie Afrika kan verkennen. Ik pak het maar gelijk goed aan en koop een Toyota Prado 4x4 met een uitklapbare tent op het dak en daarnaast extra nood jerrycans voor benzine en een extra watertank. Een uitklaptafel die ik op het dak kan bevestigen en wat extra camping stoelen en ik kan overal heen waar ik maar naartoe wil.
Maar voordat ik deze auto gekocht heb moet ik een lange reis maken. Ik word afgezet in het dichtstbijzijnde 'stadje' bij mij in de buurt, Bobonong, en pak de bus naar de hoofdstad van Botswana namelijk Gaborone. Een typisch Afrikaanse busreis zoals ik die al zovaak heb meegemaakt. Een oude bus die piept, kraakt en 10 minuten nodig heeft om tot 50km per uur te komen, teveel mensen in de bus zodat iedereen tegen elkaar aanleunt, geen airco en ramen die of kapot zijn of niet open gaan en er dus na 5 minuten een penetrante zweetlucht in de bus hangt die niet meer verdwijnt. Verder worden koffers op het dak gebonden als het bagageruim vol zit en met een beetje pech wordt er een kip op je schoot gezet omdat die ook mee moet. Daarnaast ben je als blanke in het openbaar vervoer in afgelegen Afrika een attractie dus iedereen kijkt naar je en wil met je praten, wat normaal leuk is maar niet als je je heel oncomfortabel voelt.
Elke busstop is anders en kan een 'random' plek langs de weg zijn tot een grotere busstop in een kleine stad waar het een gekrioel is van mensen. Hier stappen de straatverkopers in de bus en banen zich een weg door de mensenmassa met ellebogen, vuisten en een hoop getrek, geduw en geschreeuw. Ook al verkopen ze allemaal bijna hetzelfde; blikjes cola, flesjes water, zakjes chips en bananen, allemaal willen ze naar achterin de bus en dan weer terug naar voren, hierbij schreeuwend alsof wie het hardste schreeuwt ook het meeste gaat verkopen.
Wat een lawaai, maar wat is dit ook leuk en wat hoort dit bij afgelegen Afrika. Ik kan van dit soort dingen genieten en voel me een bevoorrecht mens dat ik dit allemaal mee mag maken. En na een warme, zweterige en lawaaierige reis kom je (bijna) altijd op de plaats van bestemming aan!
Groeten uit een zomers Botswana,
Sander Vissia
