Mijn landelijke camino:
Misschien herinner je mijn luchtpostbrief nog van januari jl. waarin ik mijn wanhoop beschreef tijdens de Gota-Fria (koude druppel). Het kolkende water van de Jalónrivier (waaraan ik woon) had mijn landelijke camino (weggetje) totaal weggeslagen. In de vijftien jaar dat ik in Spanje woon heb ik twee keer een heftige Gota-Fria meegemaakt. Het heeft te maken met de koude lucht van het land die in botsing komt met warme zeelucht. Dan krijg je van die El-Niño-taferelen die je alleen maar van TV kent in verre buitenlanden. Toen het me in 2007 overkwam dacht ik dat de wereld verging. Toen was zelfs de riolering onder de camino gedeeltelijk weggeslagen. Vier dagen daarna begon men met de renovatie van de riolering en mijn camino. Veertien dagen daarna was ik gezegend met een práchtig nieuw landweggetje waar ik tien jaar van heb kunnen genieten. In december 2016 en januari 2017 sloeg het noodlot weer toe, herhaalde zich de ramp in twee delen en wég was mijn geliefde landweggetje weer. Toen ik een paar dagen daarna grootmaterieel in de vorm van sjofels aan hoorde komen gaf me dat een goed gevoel. Binnen no-time lag er een noodweggetje tot aan mijn oprit. Het was wel hobbelig en bobbelig… maar ik was er blij mee en was voorlopig goed geholpen. Uhhhm… voorlopig? Maandenlang kwamen mijn gasten in Lliber aangehobbeld! De burgemeester vond dat het dit keer beter moest worden aangepakt en vroeg de provincie om hulp (lees: geld… knipoog)! Daarmee heeft hij me lang aan het lijntje gehouden. Dán waren het de fiëstas (feesten) waarom er niet gewerkt werd, dan schoot het bij de provincie niet op, stond de vakantie voor de deur of dat mañana-mañana-gebaartje waar ik inmiddels goed misselijk van werd. Ik wilde gewoon een nieuwe camino… basta!
Ondertussen raakte ik met de burgemeester in de clinch over een totaal ander iets en wat niets met de camino van doen had: tijdens het dorpsfeest van Lliber gaf hij akkoord om stieren door het dorp te laten rennen met brandende fakkels op hun hoorns waardoor de stier totaal door het dolle heen gaat, in sommige gevallen gewoon staat te smelten en er zijn leven bij laat. Omdat dat een feestonderdeel is wat totaal buiten mijn grenzen valt startte ik een petitie die vijfentwintighonderd handtekeningen opleverde van dierenvrienden die tegen dit dieronvriendelijk spelletje waren. Terwijl ik daarmee bezig was realiseerde ik me de ernst van de zaak. Enerzijds wilde ik van de burgemeester een nieuw landweggetje, anderzijds sprak ik hem aan op zijn verantwoordelijkheid. Maanden verstreken en ik hoorde geen enkel geluid van een sjofel… tót vorige week. Tientallen vrachtwagens met stenen en zand, sjofels en flink wat werklui hebben van mijn hobbelige landweggetje weer een práchtige camino gemaakt. De burgemeester heeft een flesje wijn verdiend want Finca Erbalunga is voor gasten weer bereikbaar. Por fin… ik heb een nieuwe camino… claro!
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
