Suusje!
Tussen mijn wieg en de flatsen in de koeienstal lag pak-´m-beet zo´n vijftien meter. Als Aelese boerendochter ben ik geboren tussen roodbonte koeien, scharrelkippen, een trekpaard, teveel poezen, een aangewaaide straatjoekel, enkele felgekleurde hobbyparkieten en een paar verweesde eekhoorns. Eenmaal op eigen benen begon ik een fun-boerderij met wat ganzen, siereendjes, kippen, een agressieve haan, onhoudbare konijnen, twee golden-retrievers, wat katten en een paar Efteling-grote-graskarpers in de vijver. Toen ik naar Spanje emigreerde mochten de twee poesjes mee en de laatst levende golden-retriever. Het restant van mijn dierenverzameling werd overgedragen aan de nieuwe fun-boer. Een paar jaar in het Spaanse Lliber wonend overleden mijn lieve dieren door ouderdom. Ik moet zeggen dat mijn leven zonder dierengetroetel degradeerde tot een saaie bedoening. Dat kon zélfs mijn man niet goedmaken… whaháááhhh. Toch bleef ik bij mijn besluit. Geen nieuw dier in Finca-Erbalunga! Omdat ik vooral het gewoefte niet missen kon, wilde ik af-en-toe wel op een hondje passen waarvan de eigenaar(s) even naar Nederland moest(en). Zo kwamen Sam, Guus, Moos, Soul, Lucky, Luna, Basco en een heleboel andere hondjes gezellig logeren in het vijf-sterren-honden-B&B-van-Finca-Erbalunga. Met liefde maakte ik weer lange wandelingen, liet ze in de vroege ochtend op bed springen (tot groot ongenoegen van mijn man) en knuffelde de hondjes bijna dood… Tijdens een bergwandeling ontmoette mijn man een dorpsgenote die op zoek was naar een exclusief fulltrade-hondenhotel voor Suusje; de hond van haar vrienden. De baas van Suusje moest voor een tijdje naar Nederland en ondertussen was voor Suusje niets goed genoeg. Dit prinsesje mocht absoluut niet naar een ordinair hondenopvangcentrum. Of Suusje voor minstens vier weken bij ons kon verblijven? Toen deze vraag mij ter ore kwam was ik meteen enthousiast. Er ging een mail de deur uit waarbij ik Suusje en haar baasjes uitnodigde om kennis te komen maken. Zo kon Suusje meteen zien waar ze zou logeren. Op de bewuste dag had ik al een waterbakje klaar gezet voor Suusje. De bel ging, de poort gleed open en… ik schrók me kapot! Suusje? In mijn fantasie had zich een klein mollig hondje gevormd maar in werkelijkheid sprong een soort tank uit de auto. Van hondenrassen heb ik geen verstand, maar navraag leverde de informatie op dat het om een Bordeauxdog ging die in de middeleeuwen gebruikt werd om vijandige ruiters van hun paard te trekken. Volgens mij bestaan er geen grotere honden! In één lel lebberde Suusje dat waterbakje leeg… uhhhmmm… tóch maar even een grotere waterbak gezocht. Enfin, er werd een deal gesloten. Suusje kwam niet één keer logeren, Suusje kwam vaak. Ik nodigde Suusje maar niet uit om op bed te springen maar genoot enorm van haar. Onlangs is Suusje overleden en ben ik een goede klant aan haar verloren. Adios perro…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
