Trouwen voor de Kerk!
Alcalali is één van de zes dorpjes die in de Jalónvallei aan de Jalónrivier ligt. Het heeft een állerschattigst dorpspleintje op postzegelformaat met daaraan gelegen; een kerk, drie horecagelegenheden, een oude toren, wat een restant blijkt te zijn van een voormalig kasteel en een Ayuntamiento (gemeentehuis) waar je via een boog onderdoor moet rijden om dat schattige pleintje te kunnen bereiken. In zomerse weekenden wordt de toegang afgesloten en zetten de plaatselijke restauranthouders het pleintje vol met tafeltjes, stoeltjes en fleurig gekleurde parasolletjes. Een flamencoshow kan dan natuurlijk niet ontbreken! Uit de hele omtrek komen ze naar deze plek toe om de zwoele zomernachten met elkaar door te brengen. Ik bezoek met mijn gasten graag dit súperspaans gebeuren. Want feestvieren, dát kunnen de Spanjaarden wel! Een van de drie restaurants heeft zijn buitenterras pal vóór de entreedeuren van de kerk en mijn echtgenoot vond het een perfect idee om juist dáár onze vrienden uit te nodigen en een grote tafel te reserveren om met elkaar onze zóveelste huwelijksdag te vieren. En omdat goede ideeën er zijn om uit te voeren verstuurden wij een uitnodiging waarin werd gesuggereerd dat we vóór de kerk zouden trouwen (Niet voor! Laat dat even duidelijk zijn)! Omdat wij op onze leeftijd niet meer zo vaak een huwelijk meemaken, vonden de genodigden dat fantástisch… althans… dat ZEIDEN ze! Iedereen beleefde de aankomende feestvreugde met ons mee. De een ging naar de kapper, de ander kocht een nieuwe feestjurk. Via-via kwam mij ter oren wat er via de grapevine werd verteld: "Ze gaan nooit naar de kerk en nu ze in Spanje wonen moeten ze zo nodig met veel bombarie voor de kerk trouwen"! Er werd begrijpelijk raar gereageerd als we antwoord gaven op vragen of onze kinderen en familie overkwamen voor het bruiloftsfeest want, nee… DIE hadden we niet uitgenodigd (grote grinnik)! Op de aangebroken "huwelijksdag" zaten mijn man en ik ruim voor de afgesproken aanvangstijd aan de feesttafel récht voor de kerkdeuren. Onze outfit perfect op elkaar afgestemd en voldoende champagneflessen in de aanslag. Ik hield mijn ogen strak gericht op de boog onder het gemeentehuis. De genodigden arriveerden snel na elkaar. Toen ze ons zagen zitten viel bij sommigen het kwartje… (of de peseta in dit geval) maar tijdens het eten werd nóg gevraagd hoe laat de huwelijksvoltrekking plaats zou vinden… whaháááhhh! Dat leugentje uit gein werd ons niet in dank afgenomen want we werden gestraft door Onze-Lieve-Heer. We kregen namelijk een fikse bui over ons heen. Ondanks dat hebben we een fantastisch "huwelijksfeest" gevierd, heerlijk gegeten, gedronken en héél veel gelachen. We doen het nog wel eens over pál voor de kerkdeuren van Alcalali.. Maar dan aangevuld met kinderen, kleinkinderen, familie én diverse gasten uit Laarbeek. Hasta próxima vez…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
