'Ik heb er zin in, alweer'
Vrijdagochtend, de Amazing 8-ers komen binnen. Zo noemen ze zichzelf dit jaar, Amazing 8. En die naam doen ze regelmatig eer aan, mag ik wel zeggen. Het is een dolvrolijke boel bij elkaar. Genoeg energie om heel Mariahout te voorzien van elektriciteit, maar helaas bestaat de mogelijkheid nog niet om lijfelijke energie om te zetten in stroom. Het zou het milieu wel goed doen, zo vermoed ik. Afijn, het is nog steeds vrijdagochtend en tijd om de laatste schooldag van de week aan te vangen. Allereerst gaan de 8e groepers tutorlezen met hun jongere collega's van groep 4. Een boeiend schouwspel om te zien hoe ze hun vaderlijke/moederlijke rol nemen en trachten het technisch lezen bij hun vier jaar jongere schoolgenootje te laten groeien. Zo ook Dani, die niet onderdoet voor de leerling die in groep 4 zit, qua lengte dan. Bevlogen leest hij met het groep 4-ukkietje mee, zoals sommigen ze 'voor de gemakkelijkheid', noemen. Nadat het kwartiertje tutorlezen erop zit is het even het maatje terug naar de klas brengen en zelf de stoere 8e groeperrol weer oppakken en met enig misbaar de rekenspullen tevoorschijn nemen. Maar wat blijkt nou, de laatste paar vrijdagen hoor ik steevast uit Dani's mond: 'Ik heb er zin in!' Staand opent meneer zijn lades, haalt daar zijn rekenboeken uit, ordent deze op tafel, waarna zijn vinger de lucht in priemt, mij daarbij glimlachend aankijkt en nog voordat ik hem de beurt kan geven zegt: 'Mag ik vandaag de eerste som zeggen.' 'Zometeen' reageer ik wat berustend, maar van binnen moet ik ontzettend glimlachen om zijn enthousiasme en hernieuwde motivatie en moed. Het is enorm te prijzen dat Dani dit elke vrijdag ('Meester, ik heb dat gevoel nu ook al vaker in de week') zo spontaan uit. Het valt namelijk niet altijd mee voor Dani om goed mee te komen met alle vakken en toch zoekt hij veelvuldig vaak naar zin, motivatie en moed om er toch maar weer het beste van te maken. Naarmate de dag dan vordert 'loopt ie wel leeg' en kan de kleine atleet wel eens mokken als het even tegenzit, maar met wat opbeurende praatjes van z'n groepsgenoten herpakt hij z'n boeltje in z'n bovenkamer, verandert z'n lighouding in een redelijk aanvaardbare zithouding en krijgt weer praatjes voor tien. Het is heerlijk om elke dag Dani weer te mogen begroeten en te helpen om het goede gevoel zo veel mogelijk vast te houden.
'Ik heb er alweer zin in, meester. Ik snap er niks van waardoor dat nu komt' en met een brede lach grijpt hij z'n hoofd vast om zichzelf zoveel mogelijk te focussen op die verrekte complexe rekensommen. 'Mmm, mijn zin verdwijnt al wel een klein beetje …. ' en hij knipoogt veelbetekenend.