Joho-Joho!
Iets buiten de Jalónvallei (waarin ik woon) ligt in een práchtig dal het giga leprasanatoriumcomplex San Francisco de Borja wat een eeuw geleden werd gebouwd omdat in de provincie Alicante veel lepra voor kwam, vermoedelijk omdat er van oorsprong in deze omgeving veel Moorse mensen woonden. Midden in een groot bos werd een afgesloten dorp gecreëerd waarin álles was (een theater, bioscoop, kerk en een klein barretje) en wat nu een grote historische waarde heeft. Om de omgeving te beschermen tegen mogelijk besmettingsgevaar werd het sanatorium ommuurd met een dikke muur van drie-en-een-halve-kilometer lang en drie meter hoog, die nog steeds te bezichtigen is en als een slang door het bosrijke landschap kronkelt. Onzichtbaar voor de buitenwereld dient dit leprozencentrum (ook bekend als Fontilles) tegenwoordig ook als verzorgingstehuis/revalidatiecentrum. In dit gebouwencomplex wordt veel onderzoek gedaan en het heeft zijn vestigingen in werelddelen waar lepra nog steeds voor komt. De leprageschiedenis van onze streek heeft uiteindelijk geleid tot heel veel kennis op dat gebied. Tot de dag van vandaag wordt het leprozencentrum nog steeds bewoond omdat er pas sinds de jaren tachtig een medicijn werd gevonden om lepra te genezen. Niet zelden zijn de verminkte patiënten door familie en maatschappij verstoten, krijgen weinig bezoek, liggen dag-in-dag-uit naar een wit plafond te staren en als kasplantjes te vegeteren. Toen ik dát hoorde huilde mijn hart…
Het liep tegen Kerst, mijn man zou met zijn skimaatjes in de Dolomieten vertoeven en ik had alle tijd voor mezelf. Ik besloot iets te doen voor de leprapatiënten en mobiliseerde enkele vrienden om mij te helpen. Allereerst maakten we kleine kerststukjes die we iedere patiënt persoonlijk zouden overhandigen. Met warme chocolademelk, gebakken cake, twee manden sinaasappels en gesponsorde kleinigheidjes waren we op een zondag vóór Kerst in het leprozencentrum om een grote-, gekregen kerstboom op te tuigen in de aankomsthal. Een aangewezen vriend huppelde als kerstman door de akelig-witte-gangen met in zijn hand een koperen bel: "Joho-Joho"! Zoiets geks hadden de leprapatiënten nog nooit gehoord, maar aan het einde van de middag riepen ze het allemaal mee: "Joho-Joho"! Door verminkingen aan hun handen moesten wij ze helpen met onze goedbedoelde chocolademelk, cake en thuis ingepakte kleinigheidjes die we zelf weer uit moesten pakken (knipoog). We zongen Spaanse kerstliederen en de patiënten hadden de dag van hun leven. Nooit eerder hadden ze Kerst zo intensief beleefd… maar ik evenmin, want deze goede-doelen-actie gaf mij een bijzonder kerstgevoel. Eenmaal thuis, juichte mijn hart uit dankbaarheid voor mijn gezondheid. Al was dit voor mij maar een eenmalige actie, dit Kerst-idee resulteerde in een jaarlijks terugkerend gebeuren. Geniet, inspireer, geef en bewonder, dan wordt 2018 vast héél bijzonder. Feliz Navidad y próspero año nuevo.
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
