Zeven heuvelen:
Mijn echtgenoot is een fanatiek hiker. Met enkele mannen uit de vallei trekt hij wekelijks de hoogste bergen in van de Costa-Blanca. Bergtochten over onbegaanbare paden van vijf/zes uur is maar héél normaal… en als de groep verdwaalt, komt zeven uur ook wel eens voor! Vrouwen zijn in deze wandelgroep niet welkom, want volgens de mannen kunnen die niet snel genoeg mee, zeuren, klagen, willen alleen maar pauzeren en zijn angstig voor diepe afgronden of té hoge bergtoppen (knipoog)…
De "zeven-heuvelen-wandeling" is hier een begrip. Dat is een pittige-, zeer spectaculaire wandeling langs de kust vanuit Albir naar Benidorm over de bergtoppen van de Sierra Helada met hoogteverschillen van zo´n vierhonderddertig meter en steile afdalingen langs kliffen. Deze rotspartij bestaat uit zeven bergtoppen, vandaar de "zeven-heuvelen-wandeling", die zich kenmerkt door adembenemende vergezichten. Ik had er al zó vaak over gehoord en na een heleboel bergtoppen beklommen te hebben stond deze wandeling nog op mijn bucketlist. Om een lang verhaal kort te maken: toen de mannen deze wandeling wilden maken werd er voor één keer een uitzondering gemaakt en mochten de vrouwen mee. Zeggen en schrijven TWEE vrouwen wilden mee, waarvan ik er één was. Ik vind mezelf een goede hiker, loop graag in de kopgroep en vier uur bergwandelen is voor mij totaal geen probleem. Deze wandeling van vijf uur zou ik ook wel overleven. En zo stond ik met een heleboel mannen op de boulevard van Albir waar het indrukwekkend reliëf abrupt oprijst. De mannen kozen voor de langere wandelversie via de vuurtoren naar de bergtop, de dames kozen voor de kortere versie, metéén stijl omhoog naar de masten. Daar zouden we elkaar weer treffen voor het vervolg. Toen ik daar met mijn tóng op mijn schoenen arriveerde wilde ik eigenlijk maar één ding: Rechtsomkeert! Maar bij de masten moesten we op de mannen wachten en kon ik even op adem komen. Het ging weer goed met mij toen de mannen arriveerden en we daalden gezamenlijk af. De eerste "heuvel" zat erop. Nog zes te gaan. Alsof ik in een ander lichaam zat. Mijn longen lieten me in de steek, kon niet snel genoeg mee, begon te zeuren, klagen, wilde alleen maar pauzeren en was plotseling bang van diepe afgronden en nog zóveel hoge bergtoppen te gaan. Ik stond erop dat de groep zou doorlopen omdat ik het rustiger aan MOEST doen, zeker nadat ik bijna was gestikt in een handvol pindanootjes. Eindelijk kwam ik aan bij het immens groot kruis van Benidorm waar de groep op mij zat te wachten. Met de bus terug naar Albir en met spoed naar huis waar ik in bed belandde en van de dokter een antibioticakuur kreeg omdat ik een zware longontsteking bleek te hebben. Ohhh… gelukkig. Ik dacht dat dit het moment was dat ik toe moest geven aan mijn ouderdom. Neehoor… deze wandeling krijgt een herkansing… mits ik die herkansing van de mannen nog krijg… whaháááhhh.
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
