Annie van Uden
Op de Nieuwe Erven in Mariahout staat de koffie al klaar. Gastvrijheid is iets wat Annie van Uden (74) met de paplepel ingegoten heeft gekregen. Opgegroeid in het vermaarde café De Roskam werkte ze 52 jaar in de horeca.
Frans Raaijmakers uit Aarle-Rixtel gaf jou de pen. Hij is aangestoken door de Liederentafel uit Mariahout. Wat voor gezelschap is dat?
"Senioren die zingen leuk vinden. We begonnen hiermee in 1986. Ik speel accordeon en praat stukken aan elkaar. Het repertoire beslaat voornamelijk liedjes uit onze jeugd. We treden op in bejaarden- en verzorgingshuizen in de regio. Mensen blij maken, dat is zo mooi. Er verschijnt een lach op het gezicht en vaak gaan ook de handjes de lucht in."
Draag je ook wel eens wat voor?
"Het spreekt mensen aan als ik met een poffer op vertel over vroeger. Je neemt mensen als het ware mee terug in de tijd. Samen met de Liederentafel hebben we dan een gezellige middag. Misschien zijn er Laarbeekers die mee willen zingen. We oefenen elke woensdag in de Pelgrim. De tweede dinsdag van april organiseren we een gratis Brabantse middag samen met het mondharmonica-orkest uit Nuenen."
Café De Roskam was jouw ouderlijk huis, een bron van vele verhalen. Over jouw oudoom, De Zwarte Ruiter, wordt in september een toneelstuk opgevoerd.
"Mijn opa, Jan de Gruijter, runde het café. In het een roemrijke verleden hadden we niet altijd een goede naam. Een jongen maakte het uit toen hij hoorde van welke familie ik was. Als 'Annie van Anneke de Gruijter' hielp ik opa en mijn moeder vanaf mijn tiende in het café. Drie borreltjes voor een gulden. Topdrukte na de Heilige mis of woensdag als de boeren terug kwamen van de Bossche Mert. Het café overnemen wilde ik niet. Haha, alleen maar boeren met stront aan hun klompen."
Toch werkte je je hele leven in de horeca.
"Klopt, bij 'Slaats' in Mariahout en 'De Zwaan' en 'De Koppelen' in Beek en Donk. Lange tijd hadden we een frietzaak. Horeca is keihard werken met een lach op je gezicht. Ook bij verdriet, bijvoorbeeld toen mijn moeder onverwachts overleed.
Je moeder overleed op weg naar een vakantie van het Rode Kruis?
's Maandags, voor vertrek, nam ze innig afscheid, iets wat ze nooit zo gedaan had. Toen ik later telefoon kreeg dat ze was overleden, bleef me dat afscheid bij, erg bijzonder." "Ze was pas 53 en zorgde voor mijn gehandicapte vader. Ze verdiende een uitstapje. Het was zo onverwachts. We konden het bijna niet geloven. Het Rode Kruis heeft hierna veel voor mijn vader gedaan. Hierdoor raakte ik bij de organisatie betrokken. Organiseren van vakantiereizen, regelen van gasten en vrijwilligers, ik zat zelfs in het groot bestuur."
Voor anderen zorgen zit dus op allerlei manieren in de genen.
"Vanwege de leeftijd moet ik het wat rustiger aan doen. Dus zingen is iets wat ik nog steeds voor andere mensen kan doen. Daarom geef ik de pen aan Wilma. Die zingt met me in de 'Vrolijke vijf'. Ik breng de pen naar Lieshout zodat Wilma Dingemans haar verhaal kan doen."