Kwizut – weinig kans
Energiek, daadkrachtig en gedreven, het team is er klaar voor. Kwizut 2017. Helaas heeft de helft van onze manschappen door oververmoeidheid van de voorbereidingsweken zich helaas terug moeten trekken zodat ik in mijn eentje de klus moet klaren. Dat wordt een race tegen de klok. Beginnend aan het vormen van een kubus uit zacht polyester in de kleur roze, start ik vol goede moed aan de wedstrijd. Na verwoede pogingen waarbij allesbehalve een teerling zich openbaart mag ik aan de opdrachten beginnen met slechts twintig minuten achterstand op de rest van het deelnemersveld. Team Skauwe is los. In het zenuwcentrum aangekomen neem ik de opdrachten punctueel door. Gezien de tijd en de kwantitatieve samenstelling van de equipe besluit ik de vragenlijsten onbeantwoord te laten, geen schort te borduren en de hamburgervlog over te laten aan McDonald's. Met alle respect laat ik ook de geheime opdracht in dienst van Scouting Beek en Donk aan me voorbijgaan. Het besluit staat vast om de focus volledig te leggen op het indienen van de grijze kist met lege formulieren door een dragqueen. Wie kan dat nu beter dan P. Skauwe zelf? Dame Edna met haar blauwe jurk, paarse haren en een bril met exorbitante bloemenmotieven is mijn grote voorbeeld. Mijn benen worden babyzacht geharst met hete wax, de nagels voorzien van een glimmend lakje met glitters en de enige kalkoen die de kerst heeft overleefd verliest in no-time zijn veren als fleurige nog enigszins riekende hoofdtooi. Ik vul mijn voorgevel op met kunststof nepborsten in een strapless bh cup-D en mijn gezicht krijgt een matte foundation. Eyeliner, potlood, oogschaduw en een vuurrode lipstick creëren een waar schilderstuk. Mijn lijf wordt gehuld in een nauwsluitende dieppaarse avondjurk. …Op naar het immer multifunctionele Anker. Ik moet eerlijk bekennen dat ik, tijdens het wachten in de rij dragqueens, zelden zulke grote tieten heb gezien dan van kolossale medestrijders van twee meter hoog en bijna net zo breed. Vroeger heb ik nog weleens een kort moment gestudeerd en tijdens een examen komt de secretaresse van de afdeling langsgelopen. Zij heeft zogezegd een flinke bos hout voor de deur. Een medestudent ziet haar en zegt plots met zijn Haagse accent tussen de examenopgaven door: "Soweeh, wat een jetsers, wanneer die dur beha uittrek, trekkuh de rimpels uittur voorhoof". Mijn score van het examen was niet bijster hoog. De score van Kwizut is dito laag want tijdens mijn elegante opwachting op het podium probeer ik jurylid 'onze burgemeester' te verbluffen door het rechterbeen sierlijk op tafel te leggen. De hoge hakken bezwijken onder dit gracieuze gestuntel en mijn edele delen ploffen als een zak aardappelen op het tafelblad. Eindresultaat, een pijnlijke kruistocht. Zero points.