Kleinkinderen:
Door de jaren heen heb ik in Spanje van vele echtparen afscheid moeten nemen omdat ze terugkeerden naar land van herkomst vanwege het gemis van de kleinkinderen. Ik begrijp dat. Al ben ik maar een aangewaaide afstandsoma uit Verwegistan van vier állerschattigste kleinkinderen, ik voel me oma van mijn kruin tot aan mijn grote teen. Tuurlijk is social-media zó dat je kleinkinderen zien- en spreken kunt, maar dat is altijd ánders dan fysiek knuffelen, een keertje oppassen of een zandkasteel bouwen op het goudgele strand. Tijdens een skype-afspraak met mijn kleinzoon zei ik hem dat hij maar een ticket moest vragen aan Sinterklaas om naar Spanje te kunnen komen, waarop hij zei: "Nou oma, dan vraag ik toch liever lego"… whaháááhhh! Maar 2018 begon voor mij met een fééstje omdat de jongste dochter en kleindochter in de Jalónvallei kwamen WONEN op vijf minuutjes autorijden bij mij vandaan. Een mooier cadeau had Sinterklaas niet mee kunnen brengen vanuit Nederland, zodat ik nu écht oma kan zijn! Natuurlijk ging daar heel wat aan vooraf en wist ik het al geruime tijd, maar inmiddels heeft de verhuiswagen haar huisraad afgeleverd bij haar authentieke Spaanse woning in het nabijgelegen Alcalali (een van de zes dorpjes uit de vallei die aan de Jalónrivier liggen). Daarom besteedde ik iedere vrije minuut aan het oppimpen van hun huis, wat ik binnen voorzag van vrolijke kleuren. Kwam bij dat ik mijn eigen huis eens grondig onderwierp aan een opruimbeurt, zodat veel spullen konden worden doorgesluisd naar Alcalali. En dat luchtte heerlijk op! Heeft kleindochter net de woordjes ooopàhh en ooomàhh geleerd om uit te spreken, zijn we haar nú aan het leren om abuelo y abuela te zeggen (knipoog)… en dat zijn voor zo´n iniminie-meisje van anderhalf jaar oud nogal heftige woorden om uit te spreken. Hun komst naar Spanje liet mij terugdenken aan de periode dat ik zelf naar hier emigreerde. Hoe druk ik was met de voorbereidingen, verhuizing, Spaanse les, werken aan een nieuw sociaal netwerk, hoe spannend het allemaal was en hoe avontuurlijk. Uit mijn comfortzone stappen zodat ik met een nieuwe blik een onbekende wereld in kon om het leven te vieren. Dit gunde ik mezelf, dit gun ik iedereen maar zeker mijn dochter en kleindochter die binnenkort naar de Spaanse kinderopvang gaat om met andere kindertjes te spelen. Daar pikt ze het Spaans vast snel op. Dochterlief heeft haar baan en Nederland vaarwel gezegd om als zelfstandig masseuse te gaan werken vanuit huis of op locatie. Toeristen die aan het zwembad liggen vinden het héérlijk om gemasseerd te worden maar in haar nieuwe huis heeft ze daarvoor speciaal een práchtige werk- en badkamer ingericht, waar je heerlijk relaxed op adem kunt komen. Ook veel van mijn vakantiegasten hebben haar (al) geboekt, maar haar grootste klant ben IK! Nog even en dan komen de andere kleinkinderen óók… vakantie vieren. En zijn we allemaal samen…
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
