Slagerij Dekkers
Redacteur: Jac Babin
Witte gij 't nog? De slagerij en veehandel van Harrie Dekkers en Joke van Grinsven op de hoek van De Mgr.Verhagenstraat en de Bosscheweg? DeMooiLaarbeekKrant spreekt met twee zonen Frank en René en kijkt met hen terug op een mooie tijd. De zaken gingen goed. De gulden was hard. De klanten vriendelijk. Buren behulpzaam.
Een familie van slagers.
"De familie Dekkers, is afkomstig uit Lieshout en Beek en Donk', vertelt René. "Opa was slager, maar ook ome Klaas en ome Jan. Ons vader werd eerst slager in Lieshout en later in Beek en Donk. Ons gezin telde vier jongens; Frank, Theo, René en Raimond. "We hebben allemaal hard meegewerkt in de slagerij", lacht Frank. "Onze Raimond wat minder, want hij was de jongste en onze Theo is de dans ontsprongen, hij is later grafisch ontwerper geworden.
Veehandel
Slachtvee kocht Harrie Dekkers zelf. Runderen op de veemarkt in Den Bosch. Varkens en schapen vooral bij boeren in de omgeving. Hij ging elke woensdagmorgen met Piet Vereijken naar de Bossche markt. "Mooie handel", zegt Frank. "Handjeklap, weglopen, toch weer terugkomen, opnieuw handjeklap en uiteindelijk het toch eens worden over de prijs. De koper gaf altijd een symbolisch bedragje extra. Dat was 'zegengeld'.
"Wat eenmaal geslacht was, moest ook snel verkocht kunnen worden", volgens René. Diepvries bestond nog niet. We hadden wel als één van de eersten in de regio een gekoelde toonbank! Ons moeder bemoeide zich minder met het slachten en meer met de winkel. 's Zaterdags kwam 'ons Annie', de dochter van Pedro van der Aa, voor huishoudelijke werkzaamheden.
Slachten
's Maandags werden varkens geslacht, 's woensdags de vaarzen. Kinderen uit de buurt kwamen kijken. Met hun vingers in hun oren, want zo'n schot klonk heel hard. "Wat ook voor veel vermaak zorgde", lacht René, "is als er een beest vandoor ging. We hebben weleens een rund moeten terughalen uit Boerdonk!"
"Ik heb weleens meegemaakt dat een rund niet over de brug durfde", vertelt Frank. "De oren gingen dan plat naar achteren staan en ze wilde geen stap meer vooruit of achteruit. Vaak snelden dan arbeiders van van Thiel of van de Vrande toe om te duwen. Ik heb zelfs een keer hulp gekregen van een auto met trekhaak!"
"Ons vader deed ook huisslachtingen, daar hoorde een borreltje bij. Een mooie traditie!"
De slagerswinkel
Klanten waren vaak schippersvrouwen, maar ook mensen uit Beek en Donk. We waren open van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ons moeder was een innemende vrouw, die klanten wist te binden. Wij, maar ook ons moeder brachten bestellingen weg. "Over de weg zwabberen met 20 kg vlees voor op de fiets en 30 kg achter. We waren nog zó jong, dat we het wisselgeld niet zelf uitgeteld konden krijgen. We kregen een portemonnee met wisselgeld mee. "Als ze niet kunnen passen, dan laat je ze het er zelf maar uithalen", zei ons moeder. Later kwam er een Fordje Anglia.
Er kwam de klad in
"Toen de scheepvaart verminderde en de diepvries in gebruik kwam, liepen de zaken terug", zeggen de broers spijtig. Ons vader probeerde het tij te keren met zijn supermoderne, gekoelde toonbank. Het mocht niet baten. Omstreeks 1976 werd de slagerij verkocht aan de provincie, voor de verbreding van de Bosscheweg.
Respect
Beide broers hebben alle respect voor het harde werken van hun ouders. "We kijken terug op een mooie tijd en een gelukkige jeugd. We hebben ons rijbewijs kunnen halen en kunnen leren wat we zelf wilden. We kwamen niets te kort. Oké, we moesten hard meewerken, maar dat heeft ons echt niet slechter gemaakt. Integendeel!
