Hasna Rezgui
Kleurrijk, zo kun je Hasna Rezgui het beste omschrijven. Deze wereldburger, dochter van een Nederlandse moeder en een Tunesische vader, woonde tot haar elfde in Dreux, Frankrijk. Haar Franse accent verraadt deze wortels. Na tienerjaren in Tunesië kwam ze als twintiger in Nederland terecht.
Naast al jouw prachtige schilderijen hangen er ook foto's aan de muur, onder meer van je ouders. Je lijkt op je Tunesische vader.
"Mensen kijken wel eens raar, als ik met mijn moeder ben. Ik ben toch echt haar biologische dochter. Ik lijk alleen erg op mijn papa. Ik zie, nu ik ouder word, steeds meer trekken van mijn moeder. Voor een Nederlandse ben ik 'donker', voor een Tunesische ben ik 'blond'. Ik pas me makkelijk aan."
Je bent een soort kameleon. Je aanpassingsvermogen komt je je hele leven van pas.
"Dat klopt. Ik ben geboren in Dreux. Samen met mijn oudere zus en jongere broer groeiden we daar op. Mijn vader kreeg heimwee naar Tunesië en ons gezin vertrok daarheen. Het leven was daar anders. Mensen waren bijvoorbeeld niet gewend dat we fietsend naar school gingen. Haha, met open mond werden we bekeken."
De overgang naar Tunesië was wennen. Ging je daar naar een Tunesische school?
"We spraken alleen maar Frans en kwamen terecht op de Franse internationale school. Een goede opleiding in een internationale omgeving met kinderen van ministers en diplomaten. Ik had me geen betere jeugd kunnen wensen. Tijdens die jaren leerde ik over andere culturen. Veel kinderen die op deze school zaten, kwamen net als ik terecht in creatieve beroepen. Ik studeerde af op de kunstacademie. Sommigen vrienden zijn in Tunesië televisiebekendheden."
Hoe kwam je in Nederland terecht?
"Raar maar waar, ik had drie nationaliteiten. De Franse, want daar was ik geboren, de Tunesische, van mijn papa en de Nederlandse van mijn mama. Door een wetsverandering zou ik mijn Nederlandse identiteit gaan verliezen, terwijl de helft van mijn familie in Nederland woonde. Als ik op bezoek zou gaan zou ik dan een visum nodig hebben. De oplossing was om een jaar naar Nederland te verhuizen. Dat heb ik gedaan. Het beviel me zo goed dat ik bleef. Ik werkte eerst met kinderen in Waalre en gaf in Eindhoven les op de kunstacademie. In Tunesië had ik al vanaf mijn zestiende teken- en schilderles aan gezonde en gehandicapte kinderen gegeven."
Je sprak nog steeds Frans. Hoe deed je dat met de taal?
"Met handen en voeten. Ik beeldde veel uit. In Helmond volgde ik in twee jaar een NT2-cursus. Ik kan me nu aardig redden met het Nederlands al word ik door mijn moeder nog weleens gecorrigeerd."
Uiteindelijk kwam je in Beek en Donk terecht.
"Vijftien jaar geleden kon ik in Beek en Donk les gaan geven aan mensen van vier tot negentig jaar. Ik gaf cursussen in het Ontmoetingscentrum en in 'De Regt'. Sinds twee jaar heb ik officieel mijn schilderschool Hasna's Kunst. Ik werk nu in het Ontmoetingscentrum en in Helmond. Beek en Donk is een heerlijke plek om te wonen. Het is rustig en gemoedelijk. Mensen groeten elkaar. Hier voel ik me thuis. Als Nederlands Tunesische vrouw."
Hasna geeft de pen door aan Jacques Lukassen uit Mariahout. Over twee weken zijn verhaal.