No nonsense
Soms duurt het een hele tijd voor je met iemand op hetzelfde level zit. Bij de ene is dat vanaf het moment dat hij/zij de deur opent. Bij de ander is dat pas na meerdere zorgmomenten. Dat laatste heb ik bij een cliënt gehad. Vanaf het eerste moment doe je je best om te 'klikken' met iemand, maar soms lukt dat gewoon niet. De cliënt is stil, ik ben dan weer stil en zo ontstaat het dat je puur en alleen komt om de zorg die nodig is te leveren. Dat is niet erg, want soms gaat dat gewoon zo. We zijn beiden vriendelijk naar elkaar en vragen alleen de noodzakelijke dingen. Het voelt vanuit mijn rol als zorgverlener professioneel, maar als persoon niet zoals ik het liefst zorg verleen.
Op een dag moest ik bij die cliënt zijn en plots verteld hij heel veel over zijn privé situatie. Zo uitgebreid dat ik dacht, waarom ben ik degene die dit mag weten? Ik vond het een bijzonder moment en heb dan ook alle tijd genomen om het aan te horen en af en toe door te vragen. Aandoenlijk is het wat hij verteld en ik krijg ineens een heel ander beeld van de situatie. Ik vraag mezelf af of ik dit eerder had moeten signaleren, maar je kunt ook niet vragen naar iets wat je niet weet. Misschien had hij er eerder ook niet over willen praten. Dit was het moment. Vanaf nu werden de zorgmomenten veel meer ontspannen. Nu blijkt zelfs dat hij het al die tijd wel gewaardeerd heeft die rust en no nonsense die ik mee bracht. Niet geforceerd gaan doen, gewoon normaal dat is al gek genoeg. Mooi hoe zoiets uit zichzelf ontstaat. Ik kan nu zeggen dat we best wel een klik hebben met elkaar. Hoe ik eerst opkeek tegen deze zorgmomenten, vind ik het nu wel leuk om er naar toe te gaan. Ik heb hier veel van geleerd. Hoe jij het ziet in je hoofd, is niet altijd hoe de ander het ziet. En wees jezelf, wie er ook tegenover je staat. Je past je aan natuurlijk, maar jezelf anders voordoen dan je bent, werkt juist averechts. Veel dingen hebben tijd nodig.