Nuestra terra…
De grond waarop Finca-Erbalunga is gebouwd was eigendom van twee verschillende amandelboertjes uit de Jalónvallei (waarin wij wonen). Toen wij besloten om die twee stukjes land te kopen als één groot perceel, werd er door de makelaar een afspraak gemaakt bij een voor ons onbekende notaris in de kustplaats Javéa/Xabia. Een week voor de overdracht van de grond werd ons verzocht om een afspraak te maken bij de plaatselijke bank om het geldbedrag te reserveren, zodat het op de dag van de afspraak klaar zou liggen! De notaris had uitgerekend hoe het geldbedrag verdeeld moest worden in twee verschillende enveloppen. Nee… hij wilde het totaalbedrag niet per bank overgemaakt krijgen. (In Spanje ging dat blijkbaar zó)! Dus togen wij in de ochtend naar de bank waar het gereserveerde geldbedrag voor ons klaar lag. Jeminee… ik had in mijn hele leven nog nooit zo´n grote berg geld gezien! Je zou verwachten dat dit discreet in een kamertje zou worden overhandigd, maar nee… gewoon aan de balie met een heleboel wachtenden om ons heen werd voor iedereen zichtbaar dat geld in de verschillende enveloppen gestopt. Vervolgens stopten wij de vette enveloppen in een meegebracht koffertje en na een vriendelijke knik van de bankdirecteur konden wij het pand verlaten. Maar dat was niet zo eenvoudig! Met lood in de schoenen liepen we met dat koffertje naar onze auto alsof we de bank beroofd hadden, deden het portier op slot en reden als "geldtransport" door een afgelegen stuk berglandschap naar Javéa/Xabia. Waarschijnlijk omdat ik in mijn leven téveel creepy-films op tv heb gezien flitsten allerlei doomscenario's door mijn hoofd. Stel dat we achtervolgd zouden worden, overvallen of zoiets. Ik zat in de auto steeds zenuwachtig achterom te kijken…
Zonder achtervolging kwamen wij bij de notaris aan. Omdat we iets te vroeg waren wilde mijn man een kopje koffie drinken in een barretje wat onder het notariskantoor gevestigd was. Aan de bar was het lekker druk met uitbundige mensen. En daar stond ik… met tussen mijn benen een koffer vol met cashgeld; opgelaten, zwetend uit al mijn poriën en bang dat iemand dat koffertje uit mijn handen zou grissen. Toen mijn echtgenoot naar toilet wilde gaan bedacht ik me geen seconde. Dan ik óók… met het koffertje… het mannentoilet in! Alle koffie werd op hetzelfde moment afgerekend. In een stoet stapten wij gelijktijdig bij de notaris binnen en vijf minuten later werden de enveloppen uitgedeeld aan de boertjes. Je zou verwachten dat het geld zou worden nageteld. Neehoor… de enveloppen waren nog niet uitgedeeld of ze lagen beneden alweer op de bar. Na de goede afloop gingen ook wij terug naar het barretje waar de boertjes flink aan de drank stonden te hijsen. Ons geld waren we kwijt (nouja… we zagen het nog wél liggen… whaháááhhh) maar een práchtig perceel rijker waar ik tot de dag van vandaag nog steeds van geniet. Nuestra terra!
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
