Lizanne van de Kerkhof
Afgelopen Dodenherdenking stond Lizanne van de Kerkhof weer keurig in scouting-uniform bij het Oorlogsmonument in Beek en Donk. Met haar blonde lokken tref je haar ook op de judomat van Budoclub Beek en Donk aan. Werkzaam als verpleegkundige op de neurologie-afdeling van het Maxima gaat deze 24-jarige Beek en Donkse geen uitdaging uit de weg.
Altijd al lid geweest van de budoclub en de scouting?
"Als jong meisje deed ik judo en scouting. Op mijn veertiende nam mijn judo-carrière serieuze vormen aan. Mijn trainingsprogramma werd te intensief en ik stopte met scouting. Ik volgde diverse trainingen, vooral bij Budoclub Beek en Donk met trainer Bart van der Linden, maar ook bij Eddy van de Pol in Helmond, hield mijn gewicht op peil en bezocht vele toernooien. Iedere zondagochtend stond ik op een andere plek in Nederland te judoën. Stappen met vriendinnen zat er niet in. Een pittige maar mooie tijd. Ik twijfelde of ik door wilde gaan toen ik op de Koppelstraat werd aangereden door een auto. Dit was de druppel en ik kreeg tijd voor andere zaken."
Toen de scouting weer opgepakt?
"Op mijn twintigste ben ik daar als leiding begonnen. We organiseren voor kinderen allemaal activiteiten, ze kunnen insignes verdienen en we gaan een paar keer per jaar weg. Naast de scouting regelde ik met vriendinnen thema-feestjes, in 'Het Huukske' bijvoorbeeld de Zwoele Zomernacht."
Had je nog tijd om te studeren?
"Vorig jaar ben ik afgestudeerd als verpleegkundige. Met mijn sportieve achtergrond ben ik begonnen met Speco Sportmarketing op de Fontys in Tilburg. Haha… dat was niets voor mij. Ik zag mezelf niet in een mantelpakje lopen en ik merkte dat het erg op voetbal geënt was. Ik paste niet zo in dat wereldje. Toen ik in Eindhoven de opleiding verpleegkundige deed leerde ik een heel andere wereld kennen."
Stage lopen bij verschillende disciplines.
"Mijn eerste stage was meteen de spannendste. Ik kwam terecht in tbs-kliniek, de Woenselse Poort. Dan kom je er pas achter hoe je zelf echt bent. Ik vond het in het begin moeilijk, je wordt echt uitgeprobeerd, maar ik groeide in het werk. Wat heb ik daar veel geleerd. In mijn scriptie beschreef ik de kwetsbaarheid van een student en dat het belangrijk is om heftige ervaringen met je collega's te delen. Veel studenten haken tijdens deze stage af. Uiteindelijk vond ik het heel interessant werk. Je ziet zoveel achtergronden van mensen die niet alleen slecht zijn, maar ook goede kanten hebben."
Wil je uiteindelijk in een tbs-kliniek gaan werken?
"Toevallig heb ik er gesolliciteerd, maar ik ben niet aangenomen. Hoewel ik dat mooi werk vind zou ik het liefste op de gipskamer gaan werken. Helaas zijn daar weinig vacatures. Ik zou dan een 2-jarige universitaire opleiding op de Erasmus in Rotterdam moeten volgen. Gipsmeester is een uitdagende baan, waarin veel verschillende medische disciplines samen komen. Hopelijk kan ik deze uitdaging nog een keer aangaan."
Lizanne geeft haar pen door aan een andere judoka, Jorieke Manders uit Mariahout. Over 4 weken haar verhaal.