Uitbehandeld

18 mei 2018, 08:45

Er stond een nieuwe cliënt in mijn route die dag. Even kijken wat ik ongeveer kan verwachten. Een paar verpleegtechnische handelingen en basiszorg. Zoals altijd stel ik me voor, maak een praatje en kom dan 'ter zake'. Ik lees de bijzonderheden in het dossier en we gaan aan de slag. Gaandeweg de zorg leren we elkaar kennen en veranderd ineens de sfeer. De cliënt verteld me dat hij is uitbehandeld. ''Ja, gisteren te horen gekregen van de oncoloog''. ''We hebben een zware dag gehad''. Dan komt er ineens een zware lading te liggen op alles wat we doen. Ik wist van de ernstige situatie, maar er was nog hoop dacht ik vanaf het moment dat ik binnen kwam. Nu is de hoop weg. Het is wel prettig dat deze man zo positief is. Zodra zijn gezondheid, voor zover dat kan, het toelaat krijgt hij chemotherapie. Om zijn leven te 'rekken'. ''We gaan ervoor'', zegt hij. ''Er moeten nog een aantal jaren bij''. Hoewel ik het prettig vind dat hij positief is, vraag ik me af of dat realistisch is. Maar goed zonder hoop heb je sowieso geen leven meer. Ondanks de zware lading die de situatie kreeg, was er veel ruimte voor wat minder beladen onderwerpen. We waren geïnteresseerd in elkaar en dat hielp om de zorg vlot te laten verlopen. Later nog even met zijn partner gesproken en die blijkt ook positief te zijn. Om andere collega's op de hoogte te brengen van dit nieuws schrijf ik dit in de rapportage. Terwijl ik het schrijf doorloop ik in mijn hoofd alles nog een keer. Als ik dit had geweten was ik wel iets anders binnen gekomen. Minder vrolijk misschien? Niet begonnen met een opgewekte ''goedemorgen'' en een praatje over het weer? Volgens mij is dat iets typisch aan de mens in het algemeen. De neiging om je anders te gaan gedragen als mensen vertellen dat ze ernstig ziek zijn, dood gaan of juist net een familielid hebben verloren. Misschien klinkt het jou ook wel bekend in de oren dat je iemand die iets ergs heeft meegemaakt het liefst wil ontlopen in de supermarkt, gewoon omdat je niet weet wat je moet zeggen. Het is iets natuurlijks wat gebeurd. We maken graag een praatje over alle leuke en goede dingen uit het leven, maar helaas gaat het leven niet altijd over rozen. Juist in moeilijke tijden kan een ''normaal'' praatje of steun zo prettig zijn.