Uit dineren…
Een van de mooie dingen van de Spaanse Costa-Blanca is dat je óveral en altijd kunt eten. Gezellig, apart, speciaal, van-tapas-tot-paëlla, overdag of middernacht. Het menu-del-dia is voorál goedkoop (in vergelijking met Nederlandse prijzen). Soms is het zó goedkoop, dat je beter uit eten kunt gaan dan dat je zelf staat te kokkerellen! Leuke restaurantjes zijn hier in overvloed. Omdat de Costa-Blanca een geliefd vakantiegebied is, werken koks en bediening zich hier een slag in de rondte…
Het volgende verhaal speelde zich zo'n vijftien jaar geleden af, toen mijn man en ik in de Jalónvallei op zoek waren naar een oude finca om te renoveren. Omdat mijn man na vijfentwintig jaar renovatie in Nederland, genoeg had van dat "aauw-grut" verplaatste de zoekactie zich richting bouwkavels. Samen met een makelaar en een stel vrienden waren we een dag op kaveljacht geweest. Op een gegeven moment had ik zóveel percelen gezien dat ik aan het einde van de dag het eerste landgoed niet eens meer kon herinneren. Ik was het even zó zat en wilde nog maar één ding: gewoon gezellig een hapje eten om de plussen en minnen naast elkaar te kunnen leggen. Ik verheugde me op een klein Spaans restaurantje. Gewapend met een tekenblok, blocnote, viltstiften, balpen en telmachientje reden we in Jalón/Xaló over de droge gelijknamige (Jalón-)rivier. We hadden opgevangen dat daar ergens een leuk restaurantje moest zijn, wat voorheen een oude watermolen was geweest. El-Molino (de molen) was snel gevonden. Gelukkig… zo te zien was het restaurant open. In de tuin stonden een paar práchtige parasols, de poort stond gastvrij open en een paar brandende fakkels maakten het sfeertje zó dat ik er helemaal week van werd; zó mooi! We zagen enkele gasten in de tuin zitten, dus parkeerden we de auto op de naastgelegen parkeerplek tussen een paar andere auto´s. Druk in gesprek over bouwkavels en prijzen liepen we de poort door en kozen een tafeltje uit. We knikten naar de andere gasten en gingen zitten. Toen het telmachientje druk werd gebruikt en het schetsblok volop dienst deed, viel het ons op dat de bediening wel erg traag was. Maar de Spaanse uitdrukking mañana-mañana was ons al bekend, dus lieten we het even zo, tot onze lippen snákten naar een glaasje wijn. Ik gebaarde naar de tafel waar vermoedelijk het personeel met elkaar zat te eten. Er werd vriendelijk teruggezwaaid maar een serveerster hó-maar. Op een gegeven moment was ik het zat en liep op de tafel af met de vraag of iemand ons misschien kon helpen. Waarmee? Wij willen dineren! De groep proestte het uit van het lachen. Ja, er zat nog wel een kliekje paëlla in de pan. Die konden ze voor ons wel opscheppen. Wat bleek. Dit was helemaal geen restaurant! Ja, vroeger wel, maar al jarenlang niet meer. Whaháááhhh… we waren gewoon een privétuin ingelopen waar een feestje werd gevierd. We hebben er allemaal "smakelijk" om gelachen en gingen daarna écht uit dineren. Adios…
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
