Stil verdriet
Er wordt vaak gemakkelijk over gedacht, maar de echte vluchteling laat heel wat achter voordat hij hier zijn onderdak vindt. Dat geldt ook voor hem. Zijn vrouw en kind bleven in een opvangkamp aan de grens met Jordanië terwijl hij de onzekere tocht begon. Zijn materieel bezit, een bedrijf en vier huizen zou hij wellicht nooit meer terugzien. In Syrië investeer je in onroerend goed omdat banken niet te vertrouwen zijn. Alles liet hij achter, voor één doel: een veilig heenkomen vinden voor zijn gezin. Na een jaar lang wachten in het AZC kreeg hij zijn status en werd toegewezen aan Laarbeek. Natuurlijk werd meteen bij de IND een aanvraag voor gezinshereniging ingediend. Er was hem verteld dat het drie maanden zou duren. Het werden er echter vier, vijf en zes en nog was er geen uitsluitsel. Ik merkte het meteen als hij zijn dochtertje weer huilend aan de lijn had gehad, dan waren de wallen onder zijn ogen nog groter. In het volste vertrouwen dat het allemaal goed ging komen, stimuleerde ik hem zich te focussen op de toekomst. Ik had tweedehands kleding verzameld, voor straks. Ik zie het nog voor me hoe hij een schattig jurkje omhooghield. Zou dit zijn inmiddels vierjarig dochtertje passen? Ik schatte van wel maar wist ik veel? Hij zou alles bewaren, mocht ze straks zelf kiezen.
Inmiddels ligt dit 'kledingmoment' alweer ver achter ons. Het jurkje is de koffer nooit meer uitgekomen. Zijn vrouw verloor het vertrouwen in zijn daadkracht hen hierheen te halen en er was een ander in beeld gekomen. De scheiding heeft tot gevolg dat hij ook zijn dochter niet meer te zien krijgt.
Laatst paste ik even op een klein meisje uit een ander Syrisch gezin. Gezellig was het niet omdat ze bleef jengelen vanwege doorkomende tandjes. Dan maar even wandelen, ik besloot bij hem langs te gaan. Te laat bedacht ik me dat het wel eens pijnlijk voor hem kon zijn. Geheel onterecht. Hij pakte haar met een stralende glimlach op en zwierde haar door de kamer. Het gejengel was meteen over. De gitaar kwam erbij en er werd gespeeld en gezongen voor de kleine diva. Ik zag ineens een totaal andere man. In een rol die hij al lang niet meer had kunnen vervullen, van vader.
Nee, niet voor iedere vluchteling is Nederland het walhalla…