Wilde-Woezel:
"Mijn liefde voor dieren begon vanaf de dag dat ik kon lopen. Rondom onze Aelese-boerderij liepen twee kleine, rode, naamloze poesjes, die in de ogen van volwassenen grote, schimmige en té dikke katers waren. Wijlen mijn moeder wilde van hond noch kat iets weten, dus eigende ik mij de twee poesjes toe en bekommerde me om hun wel en wee. Tijdens dierendag besloot ik iets extra´s te doen en deed ze ieder een oranje strik om. Maar, daar hadden de poesjes tijdens het lopen last van omdat de strik topzwaar was. Ik besloot er enkele elastiekjes onder te doen. Dat was stroef, (té) strak en zo viel de strik niet naar beneden. Die poesjes waren vervolgens de pisang! Ontroostbaar was ik, toen ik ze na eindeloos gezoek dagen later terugvond - tussen spruitstronken en boerenkool - in de moestuin van overburen Carel&Cato. Met snotterige zinnen en driftige gebaren probeerde ik de treurige ernst van de situatie aan ons gezin over te brengen. Ik denk dat mijn moeder blij was dat ze er vanaf was want een kat is nimmer meer in huis gekomen, hoe vaak ik er ook om maauwde… whaháááhhh"!
Zestig jaar later in Spanje: Het was tijdens een zwoele hoogzomeravond, zómaar doordeweeks. Ik had mijn huis vol gasten, de tafel stond volgestouwd met tapas en de Spaanse wijn vloeide rijkelijk. Toen ik in de keuken kwam zag ik door het keukenraam een rood, mager scharminkeltje bedelen om wat eten. Hij keek me met grote kattenogen smékend aan; "Miauw (honger), miauw (honger)". Alsof ik een incarnatie zag! Mijn dierenhart jubelde, vergat spontaan mijn bezoek en bekommerde me om zijn wel en wee. Wat de wilde kat ervan dacht weet ik niet, want hij kreeg restjes kip/kalkoenrollade geserveerd op een plat Wedgwood-dinerbord, kreeg melk uit een kristallen kommetje en dat is voor een wilde kat bepaald niet misselijk. Jammer genoeg was hij niet aaibaar, alsof hij bang was dat ik hem een oranje strik om zou doen, of enkele elastiekjes… (knipoog). Zo begon onze relatie. Vanaf dat moment zat hij iedere ochtend netjes bij de achterdeur op zijn culinaire kattenontbijt te wachten, steevast om zes uur in de middag kwam hij voor zijn avonddis; verse zalm, staartjes van sardientjes of vissenkoppen van zalmforel. En dat allemaal op Wedgwood! Gaandeweg kreeg hij een naam…
Maanden later: Het mager scharminkeltje was uitgegroeid tot een práchtige volle kater maar het jachtseizoen naderde. Veel vossen en wilde honden/katten laten hierbij het leven omdat jagers dan gifbollen strooien waardoor ze binnen twintig minuten kassiewijlen zijn. In die periode liet Woezel zich niet zien dus ik vreesde voor het ergste. Maar het jachtseizoen was nog niet voorbij of jáhoor… daar was hij weer, vergezeld door een heleboel andere Wilde-Woezels; een zwartpluizige, zwartwitgevlekte én een muisgrijze. "De groeten" aan de gevleugelde uitspraak van mijn man: "een mooie kat is een dooie kat", want ik ben enorm in mijn nopjes met mijn Spaanse katten-voedselbank!
Adios! Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
