'Het is gewoon mijn werk'
Een tijdje terug heb ik de zorg van de andere kant mogen, of eigenlijk moeten, ervaren. Een heupblessure zorgde ervoor dat ik zelf niet meer fulltime kon werken als verpleegkundige. Een operatie was eigenlijk onvermijdelijk, wilde ik wel weer ooit fulltime vooruit kunnen.
Als je zelf werkzaam bent in de zorg kijk je met hele andere ogen naar alles wat er om je heen gebeurt in het ziekenhuis. Ik heb veel respect gekregen voor de verpleegkundigen. Zij houden je medisch gezien in de gaten en zorgen ervoor dat je jezelf zo goed mogelijk voelt. Daarnaast lopen ze hun benen onder hun kont vandaan, omdat jij belt wanneer je moet plassen, dorst hebt, het koud hebt in de nacht en een extra deken wil, jezelf niet lekker voelt als bijwerking van de morfine, etc, etc. En dat dan maal het aantal patiënten die ze onder hun verantwoordelijkheid hebben die dag. De controles (bloeddruk, saturatie en temperatuur) niet te vergeten, die worden ook 3 keer in 1 dienst gedaan. De medicatierondes, waarbij elke patiënt weer andere pijnstilling niet mag vanwege nare bijwerkingen in het verleden. En natuurlijk gaan de opnames van nieuwe patiënten ook gewoon door. Het is tenslotte gewoon lopende band werk. De overbuurman is net ontslagen en er komt alweer een nieuwe patiënt in te liggen. Natuurlijk is het hun werk. Dat denk en zeg ik ook vaak als ik zelf respect krijg of een woord van dank. Toch is het een bijzonder vak, besef ik me wanneer ik dat vanuit mijn ziekenhuisbed bekijk. Met de neiging om mee te helpen of de drang om mezelf te verplegen. Gek om dat uit handen te moeten geven. Voor de verpleegkundige zo normaal, weet ik van mezelf, maar voor de patiënt of cliënt soms niet zo vanzelfsprekend. Ook daar stond ik nu weer eens bij stil. Als ik dadelijk weer lekker aan die andere kant sta, waar ik me toch wat prettiger voel, zal ik dit meenemen maar waarschijnlijk ook al snel weer vanzelfsprekend vinden, want het is gewoon mijn werk.