De Anhauwers
Zo rond je zeventigste heb je het prijsschieten in je leven wel zo'n beetje gehad, je gaat het wat rustiger aan doen. Met de 80 ben je, de een iets meer dan de ander, aangewezen op een prijs uit de loterij waar je niks voor hoeft te doen. Of een troostprijs maar dat is dan wel een compliment voor iets wat je "op jouw leeftijd" nog presteert. Daar kun je nog best van genieten: hoe je elke middag nog naar het dorp of de Beiaard loopt, hoe je met je slechte gehoor nog mee kunt praten over de dingen die in Asten of Someren gebeuren. Dat je mening nog telt bij alle veranderingen.
Maar er zijn ook uitzonderingen die echt boven het maaiveld uitsteken. Leeftijdgenoten waar je trots op kunt zijn omdat ze hun zelfvertrouwen hebben bewaard. Vorige week hoorde ik iemand met heldere stem een indrukwekkend pleidooi afsteken voor een samenleving waarin mensen elkaar waarderen en een gezamenlijke weg zoeken naar vrede en verdraagzaamheid. Ik herkende de stem en het was inderdaad Jan Terlouw, 85 jaar oud. Hij zal de toekomst niet meer meemaken maar is er wel bezorgd over. En gisteravond zag ik ineens een oude man op het scherm, kennelijk een boer die op een ouderwetse ploeg zijn land aan het bewerken was. Even later loopt hij naar de weidepomp pompt een emmer vol, drinkt er even van en gooit de rest over zijn hoofd. En zet zonder zich af te drogen zijn pet op. De reporter zegt dat de man 70% van zijn inkomen gewoon weg geeft voor goede doelen en ergens president is. Van een bananenrepubliek denk je dan, maar hij blijkt de president te zijn van Uruguay, de langst zittende president ter wereld, 87 jaar oud, bemind door jong en oud. . Als hij een dag later op een geweldige manier het volk toespreekt hoor je hoe het volk hem ter harte gaat. Nu ben ik er niet voor dat presidenten uit een emmer gaan drinken, maar hier zie wel dat veel ouderen nog best verdienen om gehoord te worden. Zo riep bij voorbeeld in Cuba een "uitgespeelde" musicus een aantal mannen en vrouwen tussen de 80 en 90 bij elkaar om samen een orkest op te richten. Dat werd een wereldwijd succes al moesten er wel eens mensen afhaken.
Allemaal mooie verhalen, maar wat doen we hier in Asten en in Someren mee? We hebben ons eigen seniorenorkest en onze zangvereniging voor ouderen, en onze inloop bij Jan van Hoek. Asten is toch we "ouderenproof" zoals we dat ooit gezegd hebben.
Van de andere kant laat de oudere, en dan bedoel ik de oude oudere, het graag op zich afkomen, hij/zij wil niet meer uitgedaagd worden. Ook al omdat alles niet meer lukt, de 30 km van de KBO denken we niet meer te kunnen halen, en 50 km zeker niet. Een praatgroep om het over vroeger te hebben en daar, eventueel met wat hulp, iets van op te schrijven voor jezelf of je (klein)kinderen, of iets dergelijks.. We zouden zo iets wel leuk vinden maar denken al gauw dat we iets niet kunnen "op onze leeftijd".
Misschien kunnen die boer uit Uruguay en Jan Terlouw ons wat op weg helpen.
Gerard ten Thije