Klimwand Peña-Roja:
Zo´n vijftig meter na mijn achterpoort ligt de enorme klimwand Peña-Roja (de rode berg) die befaamd is onder bergklimmers, wéreldwijd. Op deze steile wand zijn ruim 40 klimroutes uitgezet waaraan dagelijks sportieve bergklimmers hun kunsten hangen te vertonen. Omdat de klimwand knáloranje is, doet hij zijn naam eer aan. Het geeft mij in het verre Spanje een Nederlands gevoel. Ik bedoel dat oranje… whaháááhhh! Soms houdt de bergpolitie een klimoefening en dan scheuren tientallen politieauto´s aan mijn poort voorbij, begeleid door een helikopter. Dat op zich is al spectaculair te noemen, want heel veel meer gebeurt er in dit achterland niet. De politie hult zich in klimkostuum en dán begint het spektakel. Enkele klimmers worden door de heli bovenaan de klimwand gedropt terwijl anderen naar boven moeten klimmen. Dan is er een "Lotusslachtoffer" die een ongeval natuurgetrouw moet uitbeelden en door anderen gered dient te worden… mét een brancard! Sjonge-jonge… wat een gedoe is dat om die "gewonde" klimmer naar beneden te krijgen. Ik zou niet graag in die brancard willen bungelen, tientallen meters boven de grond. Mensen uit het dorp denken dan al gauw dat er iets loos is bij de klimwand en in no-time staat heel Lliber onder aan de berg. Stoeltje mee, flesje wijn… tafeltje, picknickmand gevuld met tapashapjes. Dan is het meteen feest bij mijn achterpoort, want FEEST vieren dát kunnen de Spanjaarden!
Op een middag kwam ik thuis toen ik in de verte een geitje hoorde mekkeren. Met zóveel bergen om me heen werd het een speurtocht van drie kwartier met de verrekijker. Het liet mij besluiten om de bergen in te trekken met een touw, mes en mobiele telefoon. Vanuit mijn terras kon mijn man mij telefonisch begeleiden naar het gevonden witte stipje. Onderweg werd ik door een Canadees aangesproken met de vraag wat ik alleen in de bergen deed. Ik vertelde mijn verhaal en hij het zijne. Hij had de hele dag aan de klimwand gehangen en het geitje horen blèren, maar had het niet kunnen vinden. Of hij mij helpen mocht? Jazeker! We gingen samen op pad en vonden even later een piepklein pasgeboren babygeitje… zónder moeder. Ik wist meteen dat het een geitje van Raphaël moest zijn en nam het hulpbehoevende diertje in mijn armen. Met Canadees en geit reed ik voor de zekerheid eerst even langs de dierenarts om de boreling vervolgens af te leveren bij de geitenstal van Raphaël. Wat een toeval dat Raphaël er zelf ook was waardoor moeder en kind konden worden herenigd. Dat was zo´n dankbaar moment. Raphaël verrast (hij had twee dagen gedesillusioneerd lopen zoeken), moedergeit blij, babygeitje dólgelukkig en de Canadees had nog nooit zo´n spectaculaire klimdag gehad. Ik nodigde hem uit, trok een fles Spaanse Cava open en proostte op het geluk van het geitenlam, zijn fantastische klimdag en de Peña-Roja. Eind goed al goed… Adios.
Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
