Je hebt zelf in de hand hoe je er mee omgaat
Elke keer als ik hun huis binnenkom groet ik haar enthousiast met 'goedemorgen' of 'goedenavond', maar ze groet me niet terug. Soms krijg ik een knikje of een glimlach terug. Een paar maanden geleden was dit nog anders. We voerden korte gesprekjes over koetjes en kalfjes, over dagelijkse dingen. Ik kom er vaak, dus de achteruitgang is duidelijk te zien. Al langere tijd heeft haar man dit ook in de gaten, we praten er af en toe over. Hij is een sterke man en houdt zich groot. Toch kan ik wel de pijn in zijn ogen zien. Zijn partner raakt steeds verder weg in haar eigen wereld, we krijgen steeds minder van haar terug.
Als ik de zorg wil beginnen moet ik duidelijk aangeven wat ze moet doen, waar voorheen volstond met 'Gaat u met me mee?' Ik liep dan vast vooruit. Nu begeleid ik haar van begin tot eindpunt van de zorg, anders loopt ze een verkeerde ruimte in, of staat verloren af te wachten wat er gaat gebeuren. Niet alle handelingen begrijpt ze nog, aanwijzingen volgt ze niet altijd trouw op, omdat ze niet begrijpt wat ik bedoel met 'Hiermee kunt u uw gezicht wassen'. Diepgaandere vragen als 'Hoe heeft u geslapen' of 'Hoe gaat het vandaag met u?' Is al helemaal niet mogelijk. Zelfs als ik deze vragen ombuig naar gesloten vragen als 'Gaat het goed met u?' Krijg ik geen duidelijk antwoord. Meestal lacht ze een keer, omdat ze wel een reactie wil geven, maar geen idee heeft wat ik haar vroeg, laat staan wat ze moet antwoorden. Wat er in haar hoofd omgaat weten haar partner en ik niet meer. We zorgen er met liefde voor dat ze er nog netjes bij zit en ze zich zo comfortabel mogelijk voelt, met alle respect voor de partner, zoveel liefde en geduld heb ik nog nooit gezien. Wat moet het heftig zijn om je partner zo te zien. Ze maken er samen toch het beste van, zolang het kan. Ze zien er beiden tip top uit, zijn snel tevreden en altijd even aardig. Hun gezondheid hebben ze niet in de hand, wel hoe ze daar mee om gaan.