Snotjes
Het is stil in de klas, iedereen is verwoed aan het lezen. Zittend in je zetel dwaal je helemaal weg in het avontuur van de heldhaftige hoofdpersoon van je boek, welke je eigenlijk niet weg kunt leggen. Je vergeet de tijd, de ruimte waar je in vertoeft, je voelt je helemaal alleen op de wereld en je beseft nauwelijks wat je doet, wat je denkt en wat je beleeft. Als vanzelf gaat die ene vinger als vertrouwd richting je meest favoriete neusgat. Je bent je er niet van bewust dat velen om je heen mogelijkerwijs als getuige dit later allemaal onder ede na kunnen vertellen. Terwijl je net leest hoe die oh zo heldhaftige hoofdpersoon weer een draak heeft verslagen, zoekt je wijsvinger nog steeds zonder TomTom de route naar de opening bij je neusvleugels. Spannend, lukt het wel of lukt het niet? En voordat je de bladzijde om kunt slaan besef je dat de draak verslagen is en je vinger ook zijn ultieme doel heeft bereikt. Vlug die bladzijde omslaan om te kijken hoe het verder gaat en tegelijkertijd je vinger snel terugtrekkend uit je neus, weliswaar met een flubberig souvenir eraan. Aha, dat is voor dadelijk een fijn cadeautje en terwijl je jouw verkregen klodder aanschouwt besef je dat je niet alleen bent. Woeps! Alert speur je met een haviksoog rond net boven je boek uit en constateer je dat iedereen vooral met zichzelf bezig is. De een faket zijn leesgedrag, een ander 'dut' zijn ochtendroesje nog uit en een derde doopt net als jij zojuist haar wijzerige vinger in het groene grut in de neusholte. Kust is veilig, het snotje kan de volgende halte aan gaan doen. En met de nodige camouflerende bewegingen verdwijnt het bemachtigde groene kwakje in het gehemelte onder de tong. Missie geslaagd, of nee, toch niet? Want wie had het wel gezien? Juist, de meester. Pijnlijk moment! Ach, ik duik maar weer mijn boek in. Terug naar de andere wereld. Waar was mijn vinger, euh m, waar was ik ook alweer?