Doris van Vuuren
Tekst: Marie-Christine van Lieshout
Foto: Jan Jansen
Idyllischer kan het niet. Op een vlonder aan een vijver met er omheen grazende paarden met veulentjes. Uitkijkend over weilanden en bossen bij Olen, richting Son en Breugel. Een gesprek met een Doris van Vuuren (58), buitenmens met een bijzondere band met mensen en dieren die extra aandacht verdienen.
Waar ben je opgegroeid?
"Tot mijn elfde woonde ik in Son. Daar ging ik naar de lagere school. Mijn vader had een dansschool in Eindhoven en stond iedere avond voor de brug te wachten. Daarom verhuisden we naar de stad. Ik heb niks met de stad. Ik geniet van het buitenleven. Mijn hele leven heb ik al een zwak voor paarden. Samen met mijn omaatje, ouders, oom en tante spaarde ik om een eigen pony te kopen. Paarden en pony's zijn heel belangrijk voor me. Leren vond ik niet zo belangrijk. Ik mocht mijn pony houden als ik goed mijn best deed op school. In de stal van Jack Lavrijssen hier vlakbij, op Olen, werkte ik met de paarden. Daar temde ik een vals paard. Met dit paard kreeg ik een ernstig ongeluk. Ik verbrijzelde mijn bovenbeen, lag drie maanden in het ziekenhuis en kon twee jaar niet lopen."
Durfde je na de revalidatie weer te rijden?
"Natuurlijk. Eigenwijs als ik was viel ik toen weer van een paard. Maar eigengereidheid heeft er ook voor gezorgd dat ik weer leerde lopen. Artsen voorspelden dat ik dat niet meer zou kunnen. Ik ben door het ongeluk nog steeds slecht ter been. Al heb ik onlangs een nieuwe knie gekregen en mede dankzij een geweldige arts voelt mijn been als nieuw. Ouder en wijzer laat ik paardrijden nu achterwege. Eigenlijk werd het ongeluk mijn geluk. Ik besteedde toen aandacht aan mijn studie en ging serieus aan de slag om de Pabo te halen. 29 jaar stond ik daarna voor de klas. Bijvoorbeeld in Eindhovense achterstandswijken waar kinderen niet op vakantie konden. Ik nam ze mee naar mijn huis, de natuur in. Hutten bouwen en natuur ervaren. Over pesterijen op school kon ik me ook druk maken. Het was een keer zo heftig dat ik bijna ontslag heb genomen. Ik kan niet tegen onrecht. Ik lijk wel stoer, maar eigenlijk ben ik een zachtgekookt ei."
Opkomen voor zwakkeren?
"Zorgen dat mens en dier het prettig hebben. Soms moet je ver gaan. Mijn gecertificeerde dekhengst verwondde zichzelf en castratie was de enige oplossing. Een financiële domper, maar nu gaat het met het dier wel beter. Er is tegenwoordig nogal wat vraag naar 'kant en klare paarden', dieren die helemaal afgericht zijn. Wil je dat je kind echt leert rijden? Geef het eerst een oude pony. Daar kan ervaring mee opgedaan worden. Op school geef je ook eerst een potlood en dan een vulpen."
Op de zorgboerderij voel je je weer helemaal thuis?
"Iets wat begon als een familieproject, groeide uit tot een prachtig landgoed voor ouderen. We hebben een hecht team waar iedereen voor elkaar klaar staat. We vangen elkaar op en zijn er voor elkaar. Want het is zoals in het lied van Rowwen Hèze; 'De neus umhoeg'. We zijn allemaal gelijk."
Over een maand is de pen bij Erik Lindeman.