De slappe lach
Mijn ochtenddienst begon die dag om 7.00 uur. Rond 8.00 uur kwam ik bij deze cliënt aan. Een heel klein, tenger vrouwtje. Hoe vroeg of laat het ook is, ze begroet me altijd even enthousiast. Ze is altijd vroeg wakker en heeft zeker geen last van een ochtendhumeur, wat sommige mensen echt wel hebben hoor. We begonnen aan het vaste ritueeltje, naar de badkamer om te douchen. Ze doet veel zelf, wij ondersteunen haar alleen. We maken het haar gemakkelijker.
We maken gezellige praatjes over koetjes en kalfjes. Haar ondergoed heeft ze al aan, als we naar haar slaapkamer terug gaan om verder aan te kleden. Ik vraag haar 'Wilt u het korset eerst hebben?'
Ze begint te lachen, en ik vraag me af wat er zo bijzonder is aan deze vraag. Ze zegt er meteen achteraan ''Nee, ik hoef mijn pet nou nog niet op. Die is voor straks als ik een stukje ga lopen buiten''. Haar pet ligt inderdaad wel in haar rollator. Binnen handbereik voor als ze straks een blokje omgaat in die hitte. (We zaten toen nog midden in de hittegolf). Nadat ze dit zegt, heb ik door dat ze me verkeerd verstaan heeft. Korset en pet, ja het klinkt wel een beetje hetzelfde. Ik ben visueel ingesteld en zie haar ineens voor me in haar witte ondergoed en een pet op. Ook ik schiet meteen in de lach. De slappe lach nog wel. We komen allebei niet meer bij van het lachen. Ik vertel haar hoe ik haar ineens voor me zag, en dat vindt zij toch ook wel heel grappig. Zo hebben we allebei nog even de slappe lach en gaan we weer verder met het ochtendritueel. 'Het korset dan maar eerst?''
Zo, ik was meteen goed wakker die ochtend en moest er gedurende de dag nog wel een paar keer om grinniken in mezelf. Wat hebben we toch gelachen om zoiets simpels. Mooi dat je dit met je cliënten kunt doen. Daar worden we allebei toch vrolijk van!