Ikke, ikke, ikke...
In welk boek stond ook al weer, dat we er moeten zijn voor de medemens, dat we aan elkaar moeten denken, elkaar moeten helpen waar nodig? Waar beloven we elkaar ook al weer, dat we er zullen zijn voor elkander, in goede en slechte tijden, in voorspoed en tegenspoed Tja, we kunnen het wel lézen en we kunnen het wel belóven, maar het ook dóen is heel wat anders! 'Het dóen dient te gebeuren vanuit jouw hart, vanuit jouw inleving, vanuit jouw medeleven met anderen. 'Heutzutage' is het in ieder geval niet meer zo vanzelfsprekend, dat we rekening houden met een ander. En dan kunt u wel, en met u velen, wel denken dat dat door u wél gebeurt. Maar ga maar eens turven hoe vaak wél, maar óók hoe vaak níet. Het begon al met Bassie en Adriaan. Die kleine opdonder dacht alleen maar aan zichzelf, nooit aan zijn 'grote' broer! "Alles is voor Bassie, alles is voor Bassie", jengelde hij de gehele tijd door! En het gebeurde! Zo ook met die kleine kleuters, die over de gang kruipend in de supermarkt, krijsen om een spekkie, een chipsje, een worteltje (voor de gezonden onder hen) en wat al niet meer, maar, hun zin krijgen... het gebeurt! Of kijken we naar onze overheid, die niet meer voor ons wil zorgen, maar anderen laten opdraaien om voor ons naasten te zorgen... het gebeurt! En dan maar niet te praten over al diegene die het 'achter de elleboog' hebben, of met die hele arm ergens in vast zitten...die hebben zéker geen tijd om aan anderen te denken! Die denken alléén máár aan zichzelf; ikke, ikke, ikke en de rest kan...! En natuurlijk kom je ze ook geheid tegen in de hedendaagse sport, het huidige voetbal! Eigenlijk moet je overal 'schijt' aan hebben en dan kun je pas wat bereiken, is toch wel de hedendaagse cultuur, zeker in de professionele sportgeledingen. Niet alleen kijken met name voetballers, steeds meer naar zichzelf en vinden zij zichzelf de belangrijkste schakel. Hierbij staat er dan ook een trainer voor de groep, die meent het voetbal te hebben uitgevonden en zo ontstaat er al een cultuur van 'ikke...die het weet', en de rest...! Ik kan je verzekeren, dat als er geen chemie is, er geen respect voor een ander is, je niet wilt klaarstaan voor een ander, je niet de tegenstander van jouw medespeler wilt opvangen, er géén resultaten komen! Weten waar je tekortkomingen liggen en díe dan camoufleren en je beste kant wél laten zien, dat is de kunst. Maar daarnaast ook respecteren en waarderen wat een ander doet, is nét zo belangrijk! En is er dit alles, dan spreken we niet van een 'ik-cultuur', maar van een 'wij-gevoel' en dan kan er meer, is er meer en gebeurt er meer! Maar óók het willen begrijpen van waarom bijvoorbeeld kinderen zus of zo reageren, of zomaar iemand even aandacht geven, zijn zeer essentiële dingen. Maar; wíe heeft deze inleving, wíe leeft mee met een ander, wíe heeft überhaupt ergens erg in, wie heeft oog voor dingen bij een ander? Och, als ík maar mijn zin krijg, als ík er maar in sta, als ík maar genoeg spelers heb, als ik maar... als jíj maar eens meer aan anderen dacht!