Dorothea van Elk
Tekst: Martin Prick
Dorothea van Elk was vele jaren lang het gezicht van de muziek in Beek en Donk.
Trots
"Het was meneer Oosthout, mijn leraar aan het conservatorium, die mij erop wees, dat ze in Beek en Donk een vakleraar muziek zochten. Na mijn Pabo heb ik namelijk nog staatexamen conservatorium gedaan met blokfluit als hoofdvak". Eind jaren zestig kwam Dorothea als Juffrouw van Elk naar Beek en Donk. Ze werd vakleerkracht muziek in het basisonderwijs. Dat basisonderwijs is ze altijd trouw gebleven, want: "Daar wordt de basis gelegd." Op een uitstapje naar de huishoudschool na, is ze dat basisonderwijs altijd trouw gebleven. Ook gaf (en geeft!) Dorothea les op diverse muziekscholen in de regio en blokfluitles in Beek en Donk. Vaak ging ze na de school in Beek en Donk direct door naar Eindhoven of Boxtel om daar haar leerlingen op het gebied van zang en blokfluit te onderwijzen. Daar waren ook veel volwassenen onder haar leerlingen. Soms waren dat mensen, die niet uit een 'muzikaal nest' kwamen, maar die wel nog steeds met muziek bezig zijn. Naast het klassikaal muziekles geven ging ze ook regelmatig met koortjes van de scholen naar liedjesfestivals in Hilversum en Neerpelt. "Vaak mochten een paar klassen van die grote groep dan door naar de finale", vertelt ze trots.
Eten
Het gesprek van Dorothea wordt doorspekt met namen van Beek- en Donkenaren, waaraan ze zoveel goede herinneringen heeft. Zoals Peter Lammers, die altijd vol lof over Dorothea spreekt en die nog steeds contact onderhoudt. Zijn dochter van 5 wil heel graag blokfluit leren spelen, desnoods op zondag! Dorothea kende en kent nog erg veel kinderen van toen bij naam. Zo was Marlies een kind dat graag wilde weten, wat er allemaal in die tassen zat die de juffrouw meesjouwde. "Ik heb het haar laten zien. Van nagellak en ringen, shawls en lipsticks tot boeken en grammofoonplaten, maar wat er onderin zat kreeg ze niet te horen", vertelt Dorothea. Heel bekend was ook, dat kinderen broodjes met kaas voor haar moesten gaan halen. Onderweg aten de kinderen de buiten het broodje stekende randjes alvast op. Dat vond ze toch niet erg, dachten de kinderen. "En dat was ook zo", lacht Dorothea, "want als ik bezwaar zou maken, had ik de volgende keer niets te eten".
Prijs
Onder de volwassen muziekliefhebbers had ze veel kennissen. "Liesje van Hest bracht mij op verzoek van de voorzitter van O&U naar Den Bosch, want zij studeerde in Rotterdam. Ook de toenmalige dirigent Heinz Friesen reed mee. Ze bleven nog een glas wijn drinken, luisterden samen met mij naar Beethoven en reden dan om half twee nog naar Rotterdam. Toon en Mieke van Zutphen, die op bezoek kwamen". Minder goede herinneringen heeft ze aan "Die wethouder met twee kledingzaken, waarvan één in Beek en Donk". Joop van Aqoy gaf namelijk de eerste aanzet tot het verminderen van de uren van de vakleerkrachten, inclusief die van Dorothea dus. "We zijn eens een keer met 70 mensen van basisscholen naar een vergadering van de cultuurcommissie gegaan om onze eisen kracht bij te zetten", legt ze uit, "het was een groot succes". Ze volgt echter Beek en Donk nog steeds en vindt het leuk dat er zoveel oud-leerlingen in de muziek zijn verder gegaan. "Ik zeg altijd dat je direct na je opleiding een muziekopleiding moet gaan volgen, als je dat leuk vindt. Doe je dat later, dan kom je er niet meer aan toe." Uiteindelijk gaf een nieuwe aangeboden baan en de steeds moeilijker wordende aansluitingen in het openbaar vervoer de doorslag om te stoppen van de werkzaamheden in Beek en Donk in 2011. Voor haar werk in Beek en Donk kreeg ze de cultuurprijs, waar ze nog steeds erg blij mee is.