De handenschudder
Misschien heb ik al eens wat geschreven over de informele manieren hier in het dorp; dat ik op het gemeentehuis door de dame achter de balie altijd word begroet met twee zoenen.
Tegen mijn kapper zei ik dat ik een paar extra handjes nodig had omdat er gebotteld moest worden, loopt ie met me mee naar het café en zegt tegen het meiske achter de bar: "Moete gij volgende week donderdag werken? Antwoord: "Ja hier achter de bar". "Nee, dan moet je Maarten helpen met zijn flessen en breng je vriend ook maar mee"; en aldus geschiedde. Grappig om dan een half jaar later met je broer op het terras te zitten en door hetzelfde meisje voorzien te worden van een biertje in de zon.
Een andere dorpsgenoot is wat formeler maar zeer vriendelijk. Ik schat hem een jaar of veertig en is altijd keurig gekleed. Geen idee hoe hij heet maar ik noem hem meestal 'de handenschudder' en ik heb zo'n vermoeden dat iedereen in het dorp hem kent onder die naam. In de grote pizzeria waar de goegemeente 's middags eet komt hij steevast de mensen aan tafel begroeten met een hand en een vriendelijk knikje. Ook recipieert hij bij het voorbij gaan op straat. Laatst hoorde ik van iemand op het gemeentehuis dat hij ook zo nu en dan tijdens een bespreking bij de burgemeester binnenloopt, de geachte aanwezigen een hand geeft en weer vertrekt. Iedereen kent hem en iedereen respecteert hem.
Een zonderlinge vent die vast veel voornamer is dan wij allemaal kunnen vermoeden; hoe dan ook, hij is zeker een van de mensen die kleur geeft aan zo'n dorp.
Maarten van Luyt, geboren en getogen in Lieshout, schrijft over zijn leven als wijnboer in Portugal. www.luytwijn.nl
