Mensencontact
Dit is mijn 1 na laatste column in DeMooiLaarbeekKrant. Ik heb altijd met plezier over mijn werk geschreven. Het is nooit mijn doel geweest om trends in de zorg of maatschappelijke problemen te gaan delen. Iedereen is hiervan wel min of meer van op de hoogte en die zaken hebben vaak weinig te maken met de kern van zorg verlenen.
Als je het mij vraagt gaat het om mensencontact. Of het nu lang- of kortdurend contact is, of het gaat om complexe zorg of basiszorg. Het gaat altijd om mensencontact. Sommige momenten zijn van grote waarde. Zelfs verrijkend voor je eigen leven. Ik heb al zoveel geleerd van verschillende mensen waar ik kwam en leer nog steeds van onze cliënten. Ik ontwikkel me niet alleen als verpleegkundige, maar zelfs ook als persoon. En dat is misschien wat voor mij de zorg zo uniek maakt. Die persoonlijke ontwikkeling, waar je je leven lang wat aan hebt, maak je niet zo gauw door als je werkt op een kantoor, of in een baan waar je weinig puur contact hebt met mensen. Ik heb in mijn werk tijd om stil te staan bij het leven, omdat ik te zien krijg hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Zieke mensen, ouderen met hun gebreken. Daarom schreef ik graag over die momentjes. Dat is de zorg.
Ik hoop dat ik met mijn columns kleine inkijkjes heb kunnen geven van waar de zorg over gaat en met wat voor verschillende unieke momentjes je te maken krijgt. Misschien zijn er zelfs mensen wat positiever tegen de zorg aan gaan kijken. Dat zou mooi zijn, want dat verdient het vak ook. Binnenkort verschijnt er nog 1 column van mij en dat is dan de allerlaatste. Als je dingen loslaat, zijn je handen vrij om nieuwe kansen aan te pakken.