Zoveel jaren later…
Meerdere keren schreef ik in DeMooiLaarbeekKrant over de Gota Fria, de koude najaarsdruppel die gemiddeld om de zeven jaar een spoor van vernielingen achterlaat van El-Niño-achtige heftigheid. Nederland heeft tegen water leren vechten. In Spanje valt er niet te vechten. Je weet nooit waar/hoe/wanneer deze enorm heftige regenval komt, dus op hoop-van-zegen (hoop-van-regen is beter geformuleerd) tref je het… of niet! In de zeventien jaren dat ik in Spanje woon heb ik dit angstaanjagend tafereel twee keer mee "moeten" maken. Mijn vuurdoop was in 2007 en dat was bijna traumatisch. Zo snel als het rivierwater buiten zijn oever steeg, zo snel was het een dag later ook weer verdwenen. Wat resteerde was een schadepost van maar liefst drieëndertig miljoen euro, alléén voor restauratie van de rivier (bruggen) in en om "mijn" Jalónvallei. Mijn landgoed viel binnen het rampgebied waardoor ik een aardig bedrag kreeg uitgekeerd om alles te restaureren wat het kolkende water vernield had. Ik vergeet nooit meer "the-day-after" van die Gota Fria. Door de enorme kracht van het water was de rivier anders in het landschap komen liggen en terwijl de toegangsweg totaal was weggespoeld had ik plots een zandstrand voor mijn oprit. De zon was weer gaan schijnen dus besloot ik met de buren tuinstoeltjes op ons nieuwbakken zandstrandje te plaatsen voor een beachparty. Maar wat viel er eigenlijk te vieren? Er was geen stroom, geen leidingwater… maar wél wijn en tapas die in een niet werkende koelkast toch maar stonden te verpieteren. Alsof mensen het roken! Binnen no-time was het écht feest. Dorpsgenoten, bergklimmers, ramptoeristen, burgemeester en Policia Local… iedereen schoof aan en genoot van de verhalen over deze spectaculaire Gota-Fria. Brabantse zoete inval in het Spaanse Lliber, het leek Laarbeek wel… whaháááhhh! Waarom ik dit verhaal oprakel, terwijl ik het liever had willen verbannen naar mijn achterste hersencellen, ga ik nú vertellen…
Mijn broer was onlangs bij mij aan het logeren. In de vroege ochtend wandelde hij mijn achterpoort uit, het AARTS-Paradijs in, toen hij staande werd gehouden door een Engelse bergklimmer. Was mijn broer het verhaal nagenoeg vergeten van de afterparty van 2007, deze bergklimmer liet hem daaraan fijntjes herinneren. Niet éven, uitgebreid moest mijn broer aanhoren hoe heftig dit rampgebied er uit had gezien. Via mijn broer kreeg ik het mailadres van de bergklimmer die ik dezelfde avond nog benaderde, want ik had begrepen dat hij een foto had gemaakt van het beruchte zandstrandje en de supergezellig afterparty in de rivier. Zoveel jaren later… ontving ik via mijn broer en een bergklimmer uit Engeland bijgaande foto die enorm veel voor mij betekent. Mijn broer zag in gedachten de foto al in DeMooiLaarbeekKrant staan en ik dacht; "Ach waarom ook niet"! Dus Cor, dank voor de bemiddeling en zie hier, de foto waar ik erg blij mee ben. Hasta luego en Lliber…
Adios! Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
