Het lijk!
De Spaanse Costa-Blanca staat bekend om zijn práchtige stranden en mooie baaien. Het trekt niet voor niets zoveel toeristen om er te zwemmen, zeilen, surfen, zandkastelen bouwen, duiken, waterskiën, picknicken, enz. Na zeventien jaar vertoeven in de Costa-Blanca, kan ik nog steeds enorm genieten van de Middellandse-Zee. Al zul je mij niet vaak in zee zien zwemmen. Sinds de film Jaws geloof ik dat ik waterangst heb, want in mijn eigen zwembad zwem ik evenmin! Daarnaast kun je ook práchtige (natuur-)wandelingen maken langs de waterkant, boulevard of door het rulle zandstrand met daarbij een adembenemend uitzicht…
Op een zondagmorgen had ik een groep vrienden uitgenodigd op een van de leukste picknickplekjes tussen de kustplaatsen Moraira en Calpe. Lekker vroeg in de ochtend zodat we nog van de koelte konden genieten, door de hitte de slagroombus niet ontploffen zou en we verzekerd waren van enkele houten picknicktafels onder de scheefgewaaide pinos (dennenbomen) die ons van schaduw moesten voorzien. Ik had de auto aardig volgestouwd met potten koffie, diverse taarten, een héeeeeleboel tapas en koelboxen vol met drank. Omdat mijn favoriete picknickplaats zo'n vijftien meter lager ligt dan de doorgaande weg moest ik wel tien keer op en neer lopen om alles op de houten tafels te krijgen. Maar voor je vrienden doe je wat! En alsof het was afgesproken arriveerde iedereen toen álles op tafel stond!
Na de koffie en gebak met (de niet ontplofte bus) slagroom maakten we eerst een wandeling langs de klif met onder ons het klotsende zeewater. Waarschijnlijk waren mijn hapjes niet te (vr)eten, want toen we anderhalf uur later terugkwamen op de inmiddels drukker geworden picknickplek stond het onaangeroerd op ons te wachten. Zo verstreken uren en uren. Vol gezelligheid. Het vele lachen kwam mede door de drank die rijkelijk vloeide. Ik genoot. Iedereen genoot. Met een glas wijn in de hand liep ik met een vriendin naar de uitgeslepen rotsen toen mijn oog viel op iets eigenaardigs in zee, zo´n veertig meter uit de kust. Het leek wel een lappen pop omdat het zo meegaf op de golven. Uhhhmmm… het leek wel een drenkeling. We maakten foto´s en probeerden het uit te vergroten maar het was te onduidelijk. Inmiddels wist ik het zeker. Een lijk! Terug bij de groep was er lichte paniek. Onze Spaanse picknickburen hadden een verrekijker en alarmeerden 112. Het was nog geen kwartier later of een boot van het rode kruis ging voor anker op de plek die door de Spanjaard aan 112 was doorgegeven. Nog een boot. Dit keer van de Policia Local. Er werd iets uit water gehaald. Ik hoefde het niet meer te zien. We hoefden geen hapjes meer. Geen drank. De picknick was ineens niet meer zo gezellig. Een paar dagen later stond het vermeld in de krant. Het was een jonge man, waarschijnlijk een surfer. Ik heb alleen kunnen voorkomen dat Jaws hem verorberde. God hebbe zijn ziel…
Adios. Ik groet Laarbeek met Spaanse zonnestralen. Anne Wittebol-Aarts. www.FincaErbalunga.com
