ER IS NOG GENOEG PLAATS IN DE HERBERG!
Tekst: Jac Babin
Het volgende kerstverhaal is fictief. Alle personages zijn verzonnen. Als lezers zich desondanks toch menen te herkennen in een personage uit dit verhaal, dan berust dat op toeval. De plaats van handeling is wel echt. De Hei, ergens tussen Beek en Donk en Mariahout.
Op de avond vóór Kerstmis 2017 gebeurde er iets merkwaardigs op De Hei tussen Beek en Donk en Mariahout. Er werd daar een kind geboren in een vervallen schapenstalletje. Die gebeurtenis is om privacyredenen nooit breed uitgemeten in de pers. Men wilde het leven van dit pasgeboren kind niet belasten met een hoofdrol in een extreem kerstverhaal. Vandaar, een jaar na dato, alsnog dit verhaal. Wat was er gebeurd?
Op Kerstavond 2017, zwierf een echtpaar door de straten van Beek en Donk. Hij, heette Jozef, zij Maria. Na een lange gevaarlijke reis vanuit Syrië waren ze het jaar ervoor uiteindelijk in Nederland beland. Gevlucht voor oorlogsgeweld. Vooral de overtocht over de Middellandse Zee, was bijzonder risicovol geweest. In Nederland probeerden zij zo snel mogelijk in te burgeren, de taal te leren en werk te zoeken. Dat ging niet zonder problemen, want ze werden van het ene asielcentrum naar het andere gesleept. Uiteindelijk verwierven ze het recht om definitief in Nederland te mogen blijven. Van vreugde bedreven ze de liefde. Maria werd zwanger. Hun kind zou rond het Kerstfeest geboren worden.
Hoe kwam dit stel nou op Kerstavond in Beek en Donk terecht? Hun oog was gevallen op een advertentie. Een castingbureau was op zoek naar een echtpaar waarvan de vrouw zwanger was. Dit stel zou tegen een royale beloning de hoofdrol mogen spelen in een spel. Een spel waarin, op Kerstavond, het Kerstverhaal levensecht werd nagespeeld, op een nog nader te bepalen locatie. De bedoeling van het spel was om te achterhalen of de mensheid, na duizenden keren het Kerstfeest gevierd te hebben, iets geleerd had. Zou er nog steeds geen plaats in de herberg zijn?
De selectieprocedure was lang geweest. Er waren veel kandidaten. Uiteindelijk waren Jozef en Maria uit Syrië overgebleven. Dat ze nog niet perfect Nederlands spraken was geen probleem. Integendeel, het spel werd er zelfs realistischer door. En dat ze niet getrouwd waren, was ook al geen belemmering. Voor het eerst hadden ze een voorsprong op alle Nederlandse concurrenten! Ze liepen hand in hand door Beek en Donk. Er lag geen sneeuw, maar het was bitterkoud. Ze genoten van de kerstverlichting en keken op het Piet van Thielplein naar de mooie spullen in de etalages. Er was bijna niemand op straat en ze bedachten dat ze hun centjes zo wel heel erg gemakkelijk verdienden.
Daar kwam na een tijdje toch verandering in. Maria voelde enkele steken in haar onderbuik. Die steken kwamen met geregelde tussenpozen terug. Ze wist niet wat ze daar nou mee aan moest. Was het honger? Lag het aan het eten? Ze dacht aan alles, behalve aan het krijgen van een kind. Vandaag? Dat zou toch wel héél toevallig zijn! De pijnscheuten werden steeds heviger en de tussenpozen steeds korter. Ze kon na een tijdje zelfs nauwelijks meer lopen. Het paar sleepte zich door Beek en Donk voort en Jozef begreep dat hij hulp moest vragen. Hij klopte op ramen en keek naar binnen. Het glas was echter zo dubbel en zo dik dat de bewoners binnen niets hoorden. Hij belde aan, maar niemand wilde echt helpen. Bij restaurants vroeg de ober beleefd of ze gereserveerd hadden. "Nee? Dan kan ik niets voor jullie doen." Eén kastelein stuurde hen over De Hei richting Mariahout. "Daar is een grot", zei hij.
Lopende over de Hei, richting Mariahout, hield Maria het niet meer. Met een kreet liet ze zich op de grond vallen. Liefdevol tilde Jozef haar op en droeg haar naar een schapenstalletje dat daar in de wei stond. Hij spreidde nog wat schoon stro voor haar op de grond uit. Daar baarde ze haar kind. Het was een jongetje. Jozef legde het kind in de voerbak en bedekte het met wat stro. Om het wat warmer te krijgen, maakte Jozef een klein vuurtje.
Ondertussen deed de app van de buurtpreventie zijn werk. Wat moest dat vuurtje daar bij die schapenstal? Wat waren dat voor rare schaduwen? Bovendien meende iemand een baby te horen huilen. Werd het schapenstalletje illegaal bewoond? Dat zou dan in flagrante strijd zijn met het vigerende bestemmingsplan! Voldoende redenen voor één van de buurtbewoners om de politie te bellen. Het interventieteam Peelgemeenten, rukte uit. Het was buitengebied en het vergrijp zou drugsgerelateerd en zelfs crimineel kunnen zijn. Het wemelde plotseling van de blauwe zwaailichten bij het stalletje. De commandant van het interventieteam meldde zich met de gebruikelijke woorden. "Wat zijn we hier aan het doen?" Manschappen in oorlogsuitrusting zorgden voor voldoende rugdekking. In zijn beste Nederlands legde Jozef de situatie uit. "Het was maar een kerstspel", zei hij. "Weliswaar levensecht, omdat zijn verloofde zojuist echt bevallen was van een baby. Maar toch, gewoon een spel.
De commandant geloofde er geen snars van. "Dat zeggen ze allemaal.", bromde hij. Op barse toon vroeg hij naar de identiteitspapieren. Na ze grondig bestudeerd te hebben moest hij teleurgesteld erkennen, dat ze in orde waren. Opgelucht haalde Jozef adem. "Maar die kleine daar?", vroeg de commandant. "Heeft die ook papieren?"
Jozef gaf aan dat dat nog niet het geval was. Hij was er immers nog maar twintig minuten! "Dan moet hij worden uitgezet", zei de commandant triomfantelijk. "En wel meteen, vóór dat hij die papieren kan krijgen!" Hoe Jozef ook smeekte, eiste, bad, op zijn knieën viel, de commandant was niet te vermurwen. Maar nu had de commandant toch de reactie van de bewoners van De Hei, te laag ingeschat. Die waren ondertussen in grote getalen gearriveerd. Op De Hei was nooit iets te doen en dan nu al die zwaailichten! Steeds luider klonk het gemor. Of die commandant wel goed bij zijn hoofd was? "Jij hebt zelf zeker geen kinderen?", schreeuwde een struise boerin. De sfeer werd erg gespannen. Sommige manschappen, met het pistool in de aanslag, laadden dat opzichtig door, het werd muisstil.
Plotseling hoorden ze vanuit de verte het geluid van een ambulance en ze zagen hoe die met grote snelheid naderde. Hij stopte met rokende banden bij het stalletje. Twee verplegers sprongen eruit met een brancard. Daar werd Maria opgelegd, met het kind stevig in haar armen. Zwijgend gebaarden ze Jozef om ook in te stappen. Onder luid applaus verliet de ambulance De Hei. De commandant gaf zijn manschappen opdracht voor de aftocht. De rust keerde weer op De Hei.
DeMooiLaarbeekKrant achterhaalde de identiteit van de hoofdrolspelers en bracht hen een tijdje later, een bezoek. Een glunderende Jozef vertelde dat ze Kerstmis in het ziekenhuis hadden doorgebracht. De verrassing bij thuiskomst was overweldigend. Het castingbureau had hun afgesproken gage netjes betaald en er nog iets extra's bijgedaan voor de babyuitzet.
"Nog steeds stromen er bloemstukken en voedselpakketten binnen! Kijk hier een fruitmand van de politie. Hier nog een aanbieding voor een jaar lang gratis pampers. Honderd pakken beschuit, pakken met muisjes, noem maar op."
Aan de muur veel felicitatiekaarten. Kaarten met als afzender De Hei Beek en Donk. Een enkeling met sorry, ... Het communicatiebureau had een lijvig rapport geschreven met veel ener- en anderszijdsen...
Een mooie ontknoping van dit kerstverhaal? Enerzijds, ja! Die bewoners van De Hei hebben hun hart op de goede plaats zitten.
Anderzijds, nee! Zo'n ontknoping is niet weggelegd voor alle vluchtelingenkinderen in Nederland, die niet over de juiste papieren beschikken. Jammer! Er is nog genoeg plaats in de herberg.