Opnieuw beginnen
Een nieuw jaar, een vernieuwde column. De eerste keer zonder Chantal. Zij heeft besloten zich met ingang van dit jaar volledig te richten op een mooie nieuwe uitdaging. De keren dat Chantal en ik elkaar hebben ontmoet, zijn op één hand te tellen. Maar het was altijd leuk. Vandaar dat ik nog even van de gelegenheid gebruik maak om haar ontzettend veel geluk toe te wensen.
Dit afscheid betekende natuurlijk wel dat er een nieuwe foto moest komen. Toevallig zit Liesbeth, fotografe voor deze krant, ook in het vluchtelingenwerk. Zij kwam meteen met het voorstel om met een leuke moslimvrouw op de foto te gaan. En dan gezellig aan de koffie samen. Syrische koffie, in die sierlijke kleine kopjes. Ik hoefde niet lang na te denken wie ik daarvoor zou vragen. Een dame die overal enthousiast voor te krijgen is. Een heerlijk mens. Met de nodige gebaren heb ik haar mijn vraag voorgelegd. Ze was heel vereerd dus dat ging goedkomen. Het had nog wel even wat voeten in aarde voordat we op de foto konden. Tijd is in deze culturen een rekbaar begrip. Op het afgesproken tijdstip trok ze me eerst nog mee de trap op naar haar slaapkamer. Wat zou ze aandoen? Ze bleef twijfelen tussen drie blouses. Ik dacht aan Liesbeth die na onze fotosessie nog een afspraak had. Oh, en de haren moesten ook nog geföhnd worden. Gelukkig ging dat laatste heel vlot. Niks geen schuim of haarspray. Geen krul- of stijltang. Gewoon snel drogen, huppakee een sjaal erom en gaan met die banaan. Goed beschouwd wel een uitvinding zo'n doek om je hoofd, nooit geen last van een 'bad hair day'. Ideaal.
Eindelijk zaten we in de auto. Toen kwam ik erachter dat wij het serviesje nog mee moesten nemen. Schoenen weer uit, sloffen aan want niemand waagt het om met schoenen in huis rond te lopen. Sloffen weer uit en schoenen weer aan en met loshangende veters weer terug in de auto om tijd te winnen. Ondertussen had ik het erg benauwd gekregen. Dat ging helemaal fout lopen. Ik stuurde Liesbeth nog snel een appje dat we het niet gingen redden. Toen we uiteindelijk 20 minuten later dan gepland de fotostudio binnenvielen, kwam Liesbeth ons al tegemoet. Met een glimlach van oor tot oor zei ze: "Ach…ik weet toch hoe het werkt'.