Een nachtje slapen
"Pap, mam, mogen Siem en Lola vrijdag blijven slapen als we naar de Vrienden van Amstel Live gaan? Je hebt er geen werk meer mee nachts, ze slapen ongeveer de klok rond door. Lola hoeft nachts geen voeding meer en ze huilt alleen nog maar als ze slaap of honger heeft." Natuurlijk mogen ze komen slapen, geen probleem hoor antwoord ik. Die bewuste vrijdagavond komen vrienden van ons nog gezellig een potje kaarten waarbij altijd de nodige borreltjes worden genuttigd. We zouden toch kunnen doorslapen tot zeven uur, half acht. Om kwart over een lagen we in bed en we waren net in slaap toen kleine Lola, inmiddels zeven maanden oud, rond twee uur oorverdovend hard begon te huilen. Ik dacht: 'hup speentje erin en die slaapt weer door.' Helaas, het huilen ging steeds harder. Dan kon dat alleen maar honger betekenen. Dus naar beneden, flesje voeding gemaakt, Lola de fles gegeven en een kwartier later lag ik weer in bed. Rond half vijf begon Siem te roepen in zijn slaap. Die was blijkbaar aan het dromen. Even erheen geweest, gerustgesteld, goed ondergestopt, die sliep ook weer verder. Rond de klok van half zes, liet Lola weer van zich horen. 'Oma' duwt opa me even aan, 'Lola is wakker'. Hup, weer uit bed, speentje erin, Lola sliep evenals opa, weer door. Tijden herhalen zich. Alles is nog net als vroeger, toen werd er ook altijd als eerste om mama geroepen.
Kwart over zes roept Siem dat ie wakker is. Na hem verteld te hebben dat het 'toch echt nog te vroeg is', kroop ie weer onder zijn dekbed. Tot ongeveer zeven uur, Siem meldde zich weer. 'Kom maar Siem, je mag nu bij opa en oma komen liggen'. Na een kort nachtje van ongeveer vijf uren met een stuk of vijf onderbrekingen, smolt ik helemaal toen Siem op dat moment tegen me aan kroop en zei: "oma, ik fin jou lief'.
Enkele weken later mochten ze ook blijven slapen. In dat zelfde weekend was Moos, de hond van ome Ruud en tante Tessa ook bij ons. Moos reageerde direct op elk geluid. Deze nacht sliepen Siem en Lola goed door tot een uur of zeven ochtends maar toen kwam alles tegelijk op ons af: Lola moest haar flesje, Siem wilde uit bed, Moos moest eten en eruit. En dan vergeten we nog even Joep, ons eigen hondje die alles gelaten over zich heen liet gaan. Pff, het was een hele logistieke operatie zo vroeg op de ochtend maar om half negen zaten we kant en klaar met zijn allen beneden. "Kunnen we al naar oma Rooi?" vroeg opa die nog een lange dag voor zich zag.