Inktballetjes
De vulpen, de één verafschuwt het, een ander is er dol op. Broerlief Tom vond hem niet altijd even handig, getuige ook zijn voorkeur voor het schrijven met de linkerhand. Zijn schrijfwerk werd dan ook veelvuldig voorzien van blauwe inktvegen, aangezien er na het geschreven woord zo'n 3/4 deel van zijn linkerhand nog overheen ging. Een hoge waardering voor de wekelijkse schrijfles zat er dan ook maar sporadisch in. Datzelfde gold overigens ook voor mijn schrijftalenten. Met moeite wist ik er een zeventje uit te persen. Sowieso was mijn penhantering niet van optimale kwaliteit en daarnaast drukte ik met de kracht van een drukpers op de hals van de pen. Schrijven was het beste te vergelijken met een helse duurtraining; uitgeput kwam je aan het eind. Om dat schrijven dan toch nog enigszins aantrekkelijk te maken en mezelf te belonen voor al die meters inkt, werd het, samen met mijn klasgenoten, een sport om die balletjes die in die inktvullingen zitten, te gaan sparen. Blikjes, doosjes, je kon het zo gek niet bedenken, werden van thuis meegenomen, in onze laatjes gedropt (als daar nog ruimte in was) en het verzamelen kon beginnen. Zodra er weer een 'vulpen leeg was', werd er een vuistje gebald, klonk er een krachtige 'yes' en verdween de lege vulling in dat bakje. Aan het eind van de week werden de lege vullingen tevoorschijn gehaald, doorgeknipt en het felbegeerde, minuscule balletje vond de vrijheid. Weliswaar in het verzamelbakje, maar de ruimte daarin was wel groter dan in de inktvulling en hij vond daar zijn collega-vriendjes. Door een schooljaar heen verzamelde je zo een hele bult van die balletjes. Eens in de zoveel tijd moest er dan geteld worden. Dat was een risicovolle aangelegenheid. Het bakje werd dan uiterst voorzichtig uit de la gehaald, omgedraaid op tafel en de balletjes rolden dan op het tafelblad alle kanten uit. Soms de verkeerde, zo hoorde je dan, aangezien er een drieletterige woord te horen was. En zie dan nog maar eens die balletjes uit het hoogpolig tapijt te vissen op de plek waar een dag ervoor nog een kaakje kots was neergelegd. Succes!
Waarom dit alles over de inktballetjes? Nou, nu is het mooie dat dat balletjes verzamelen tijdloos blijkt te zijn. Fieke uit groep 7 verzamelt al inktballetjes sinds mensenheugenis en de hele klas steunt haar hierin. Elke lege vulling wordt naar station Fieke gebracht. Mocht er een leerling zijn die dit vergeet, dan wordt hij of zij erop gewezen. Mocht dat ook vergeten worden, dan zijn de lege vullingen in de prullenbak nog steeds een prooi voor Fieke en haar klasgenoten. Ze worden eruit gevist en alsnog op haar tafel gedropt. De verzamelplek is door de jaren heen wel kwalitatief verbeterd: thuis, ergens goed opgeborgen in een afgesloten doos!