Francien Cornelissen-van Hoof
Tekst: Dieuwke Kommerij
Foto: Johan Maas
De Nederlandse voetbalsters hebben net de eerste overwinning op het WK te pakken, als DeMooiLaarbeekKrant kennis maakt met Francien Cornelissen – van Hoof (60). Als meisje van dertien startte zij met voetballen bij ASV'33 en vanaf haar vijftiende voetbalde ze bij Sparta '25 in Beek en Donk.
Francien, kun je jezelf kort beschrijven?
"Ik ben een echte Aarlese, getrouwd met Wim, en moeder van twee kinderen: Maartje en Koen. Ook ben ik oma van Merel en Noud op wie ik één dag in de week oppas. En eerlijk gezegd: eigenlijk sta ik liever niet graag in de krant. Maar ik werd gebeld met de vraag of ik mee wilde werken aan deze rubriek en om de vorige 'pendrager' te helpen, heb ik 'ja' gezegd."
Gelukkig maar! Een echte Aarlese en...
"Ik ben geboren op Hoog Strijp tegen de rand van de bossen en een echt buitenmens. Van jongs af aan moest ik thuis meehelpen, als oudste van vijf kinderen. Mijn moeder was veel ziek. Later heb ik zelf ook als gezinsverzorgster gewerkt; dat zorgen zit gewoon in me. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is dat dit goed gebeurt. Toen ik zelf moeder werd, stopte ik. Ik had al veel 'zware' gezinnen gezien en wilde mijn eigen kinderen opvoeden."
Even terug naar jouw voetbalcarrière. Hoe is dat zo gekomen? Vertel eens...
"Met oudere neven voetbalde ik hier altijd in de weilanden. En via weerman Johan Verschuuren, die me had zien voetballen, belandde ik bij ASV. Dat was begin jaren '70 toen het damesvoetbal net opkwam. Met mijn dertien jaar was ik de aller jongste van het team, eigenlijk te jong. Daarna ging ik naar Sparta '25, waar ik van mijn 15e tot mijn 45e op alle posities heb gespeeld; van middenveld, spits, naar keepster. Ik kon redelijk goed voetballen (te bescheiden? red.) en ik hou van teamsport. We belandden van de derde klasse uiteindelijk in de eerste klasse. Bij ASV heb ik nog lang een damesteam getraind. Voetbal is altijd een grote passie van mij geweest. En ik ben dan wel een Brabantse, maar ik ben voor Ajax. Dat is écht voetbal!"
En ik begrijp dat je veel vrijwilligerswerk hebt gedaan en nog altijd doet?
"Ja, ik zette me in voor de Jeugd3Daagse en ben al 22 jaar actief voor het jeugdcarnaval. Ik ben een verenigingsmens en dat heb ik altijd met liefde gedaan. Het is ook het luisterend oor voor de jeugd hebben. Daar krijg je veel voor terug. Nu zwaaien de speelsters nog naar me. Maar als je ouder wordt, merk je dat er nieuwe mensen moeten opstaan als vrijwilliger. Ik ken de kinderen niet meer. Maar nieuwe mensen werven is moeilijk. Ik snap dat mensen weinig tijd hebben – of maken – maar er gaat zo veel kapot. Ik hoop dat als ik volgend jaar na carnaval stop, er nieuwe mensen opstaan. Vaak zie je dat wel gebeuren, maar dat had van mij wel eerder gemogen. Gelukkig is mijn dochter nu ook vrijwilliger. Blijkbaar geef je dat door als ouder."
Francien geeft de pen door aan Jouk Lukassen in Mariahout. Over vier weken leest u zijn verhaal.