OZB-perikelen
Afgelopen week stapte in Laarbeek een wethouder op nadat haar eigen partij tegen de kadernota stemde. In de media werd gesproken over het einde van een experiment waarin alle politieke partijen in Laarbeek in 2018 samen een coalitie vormden, met voor iedere partij een wethouder. Er was echter helemaal geen sprake van een experiment, hooguit een bijzondere gebeurtenis. De coalitie werd vorig jaar op doordachte wijze, onder deskundige begeleiding in elkaar gezet, en daarmee een gewenste opdracht aan alle partijen om samen een oplossing voor alle voorkomende problemen te vinden. Geen mislukt experiment dus, maar een voortijdige scheiding. En het lijkt waarachtig een vechtscheiding te zijn of te worden. Jammer. In (social) media regent het verwijten. Mensen die zich nergens in verdiepen en mensen die beter zouden moeten weten verlagen zich door ongenuanceerde en ongemotiveerde opmerkingen. De directe aanleiding voor de bestuurscrisis is het voornemen van het college van B en W om de ozb met 38% te verhogen en met aanvullende bezuinigingen de begroting sluitend te maken. Niet íédereen krijgt een aanslag voor de ozb en, gelukkig, zijn er ook kwijtscheldingsregelingen voor mensen die het echt niet kunnen betalen. Lang niet iedereen voelt dus de pijn van deze verhoging.
Geen enkele bestuurder of politicus zal voor de lol de belasting verhogen of lichtvaardig omspringen met uitgaven van andermans geld. Ik ben ervan overtuigd dat er de afgelopen maanden door iedereen serieus gezocht is naar vriendelijkere oplossingen. Helaas is dat niet gelukt. Voor egoïsten is het simpel, maar wie verwacht van het gemeentebestuur dat ze geen oog hebben voor (verkeers)veiligheid, dorpsraden, verenigingen, gemeenschapshuizen, sportvoorzieningen, huishoudelijk hulp, mensen met problemen enz. enz. We willen onze dorpen toch leefbaar houden? En we hebben toch steeds weer nieuwe wensen? En voor al die dingen is geld nodig en dat moeten we samen betalen. Natuurlijk mag je je afvragen of een voorziening tegen elk bedrag in stand moet blijven en of het hier en daar niet iets minder kan.
Ik ben ervan overtuigd dat de komende tijd door alle collegeleden en ambtenaren, maar ook door de gemeenteraadsleden nagedacht gaat worden hoe ze de nodige voorzieningen in stand kunnen houden, en tegelijkertijd de lasten voor de burger kunnen beperken. Elke partij zal dan zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik hoop dat het gaat lukken en dat college en raad ook in staat zullen zijn om een en ander duidelijk uit te leggen aan de burgers.
Harry Brugmans