Lak aan zelfkritiek
Wie ergens lak aan heeft, trekt zich er niets van aan. Deze titel geeft dan ook aan dat diegene die het niet zo hebben op 'kritisch zijn' op zichzelf, het vooral wél kunnen schelen hoe ze presteren, iets afwerken, de puntjes op de I kunnen zetten, maar vooral niet willen, kunnen kijken naar zichzelf. Ze zijn direct met name op te noemen; op het werk, in de politiek en vooral ook in de sport. Het kritisch kijken naar het eigen gedrag zoals de zwakheden, fouten e.d. is uit den boze. Bang om geconfronteerd te worden met zichzelf, eigen frustraties, eigen eigenaardigheden en onvolledigheden, zou te veel worden en zal dus niet gebeuren.
Door enerzijds vluchtgedrag te vertonen, het juist nadrukkelijk op de voorgrond treden, met Jan en Alleman 'meepraten' en/of op voorhand anderen al tegenspreken, bekritiseren, zijn diverse mogelijkheden om vooral maar niet naar jezelf te hoeven wijzen. Jij doet niks verkeerd, wil niks meer leren en dus kijk je niet naar jezelf, maar zullen vaker anderen het moeten ontgelden. Zo zielig!
Juist in deze maatschappij is het zo belangrijk dat we van elkaar leren en dat je kunt kijken naar jezelf, om er beter van te worden. Kijk nou eens naar onze politiek, onze plaatselijke politiek zelfs… Er zijn er maar verdomd weinig die naar zichzelf kijken en durven te stellen dat ze zelf fouten gemaakt hebben. "Nee, wijs maar naar een ander, dié doet het verkeerd en dié moet het maar oplossen". Van zelfkritiek geen sprake! Of kijk naar jouw werkveld… waar je collega's een weg banen naar de top, door over lijken te gaan en zichzelf maar op de borst blijven kloppen, zichzelf niet open durven stellen of kwetsbaar durven/willen opstellen, om zodoende zélf op hun bek te gaan. En dan in de sport… hier durf ik ook te stellen dat velen teren op eigen dunk en zich tegen iedereen en met name de trainer indekken, door zich bij voorbaat al af te melden in de voorbereiding en natuurlijk bij begin van de competitie weer topfit aan de start te kunnen verschijnen.
Maar van zelfkritiek… daar hebben ze niet van gehoord. Het ligt altijd aan de ander en met veel duw-, trek- en elleboogwerk, trapt men daar in! Oók onbegrijpelijk, toch? Gelukkig zijn er steeds meer mensen, die daar doorheen weten te prikken, het nut er van inzien, dat als men weet wát men kan, het andere óók moét laten. De beste teams werden hieruit ook geboren. Respect voor wat een ander kan en doet, omdat die ook wéét wát hij kan, maar vooral óók wat hij niet moet doen… en dat dan accepteren van elkaar. Dan groei je als persoon, groei je als team en kun je samen tot grote hoogte reiken.
Eens kijken wie daar het meeste mee op heeft, met het evalueren van zijn eigen 'kunnen', het kritisch in die spiegel kijken en dan daar met nieuw en ander gedrag op anticiperen, op een zodanige wijze, dat de zelfkritiek minder wordt en je eigen zelfbeeld verbeterd.
'Semper in te credens!'