Tot sinas!
Zodra Jasmijn de klas verlaat zegt ze steevast: 'Tot sinas!' Een verbastering van 'tot ziens'. Dat gebeurt met regelmaat als de 'blessuretijd' al voorbij is en ze na vele vijven en zessen onderhand eens aanstalten maakt om te gaan. Jasmijn vindt het best leuk om op school te blijven, laten we maar zeggen. Maar toch, soms is het wel tijd om te gaan.
Datzelfde geldt nu ook voor mij. Terwijl u dit leest, leest u mijn laatste columnwoorden. Na (en ik moet even nadenken) zo'n ruim zes jaar is mijn inkt op. Ik leg de spreekwoordelijke pen neer. Met plezier heb ik u een inkijkje willen geven in mijn klas of wat daaromheen gebeurde. Geheel op, meestal, ontspannen wijze. Kinderen zijn nog steeds kinderen, net als ze dat altijd al zijn geweest en zullen zijn en ze laten ons als volwassenen altijd weer nadenken, genieten of voelen hoe mooi alles is en kan zijn. Iets met ontvankelijk zijn heb ik me ooit eens laten vertellen. Jammer dat die ontvankelijkheid dan op den duur door ons allen wordt afgestompt omdat dat zo nodig moet van de samenleving. Mijn idee was om in deze verhaaltjes die eens in de zoveel tijd in de krant mochten staan die ontvankelijkheid tot leven te brengen!
Dank aan allen die de tijd namen om deze rubriek te willen lezen. Dank aan de reacties die ik lopende de jaren mocht krijgen. Dank aan DeMooiLaarbeekKrant die mij het podium gaf voor deze stukjes. Maar bovenal dank aan al mijn hoofdrolspelers door de schooljaren heen. Zij vormden de grootste inspiratiebron voor al die stukjes tekst.
En zoals Jasmijn dagelijks aangeeft als ze onderhand eens de school verlaat, tot sinas! Want wie weet wat er nu weer schuilt achter de deur die ik nu dichtdoe! 'Nou meester, in ieder geval een grote spin', zoals leerling Kees me ooit wist te melden, waarna hij zijn maatje 42 (het was een flinke vent) er ferm opzette. 'Zo, meester, die zegt niets meer, zijn verhaaltje is uit!'