Terug naar huis
Daar was opeens het einde van mijn uitwisseling in de Verenigde Staten. Waar het de bedoeling was, dat ik tot midden juni zou blijven, vloog ik nu halverwege maart alweer terug. Jammer, maar wel de beste optie. Zeker nu de V.S. het land met de meeste besmettingen is geworden.
De beslissing was snel genomen, binnen drie dagen moest ik mijn koffer inpakken, afscheid nemen en mijn haar roze verven, want dat wilde ik immers al vanaf het begin van mijn uitwisseling. Verder had ik nog een geluk dat ik dichtbij Big Trees woonde, dus die heb ik op een van mijn laatste dagen ook nog kunnen bekijken.
Hoewel de twee maanden kort waren, heb ik er zeker van genoten. Ik heb veel dingen gezien, geleerd en meegemaakt. Hoewel ik niet alles heb meegemaakt, weet ik nu toch hoe het is om op een echte highschool te zitten en met je hele school het basketbalteam aan te moedigen, terwijl de cheerleaders aan de zijlijn staan. Een sport spelen in het team van je school is ook nieuw voor mij en ik vond het echt fantastisch. Ik ben niet de beste discuswerpster, toch vond ik het leuk om te doen en ik heb veel vrienden gemaakt in mijn track & field-team.
Ook in mijn klassen heb ik veel mensen leren kennen. Veel studenten zijn geïnteresseerd in uitwisselingsstudenten. Mijn favoriete vak was keramiek, wat komt door de combinatie van een leuke docent en medeleerlingen. In deze klas zat ook een uitwisselingsstudent uit Italië. Dit leverde vaak veel gelach op, omdat hij een opvallend accent had en iemand anders dat goed kon imiteren (de Italiaan vond het ook grappig). Daarnaast vonden wij het grappig om de wereldkennis van onze Amerikaanse klasgenoten te testen en er dan achter te komen dat ze echt denken dat Afrika een land is. Of dat Australië vlakbij Italië ligt.
Ik heb veel geleerd van mijn uitwisselingsjaar. Ten eerste heb ik me beter gerealiseerd dat niet iedereen met dezelfde ideeën en manieren is opgevoed. Verschillende mensen hebben verschillende meningen en daar ben ik ook objectiever naar gaan kijken. Ik heb ook geleerd om bepaalde situaties maar gewoon te accepteren, want ze veranderen toch niet. Verder heb ik ook, en het is toch niet geheel onbelangrijk, geleerd hoe ik bitterballen moet maken en hoe je de cumbia danst. Die dans kwam laatst nog van pas bij een zekere dorpskwis.
Zo zit je eerst nog in quarantaine in de Verenigde Staten en dans je nu opeens op de coronacumbia met je zusje voor de Kwizut-thuisblijvers editie. Maar die hadden we wel mooi gewonnen.