Vergeten groente
Als kind wroette ik heerlijk in de moestuin van mijn ouders en plukte groenten. Een paar jaar geleden startte ik mijn eigen ‘project moestuin’. De ‘postzegel’ geeft groente, niet genoeg om van te leven, maar roerbakken met eigen peultjes of vers gemaakte kruidenboter geeft een voldaan gevoel.
In herfst en winter ligt de tuin er mistroostig bij. Winterharde groentes leken dé oplossing voor de kale hoek. Helaas werd boerenkool een feestmaal voor rupsen en luizen. Prei was snotterig en zelfs spruitjes verpieterden. Gezaaide schorseneren hadden geen dikke wortel maar waren miezerige dunne sprietjes. Ik propte ze snel de grond weer in.
Een jaar verstreek. Dochterlief zaaide weer boerenkool en ik kocht venkelplantjes. Onze ‘plak’ stond afgelopen winter vol met boerenkool en venkel. De schorseneren hadden ’s zomers nog bloemen gekregen en leken zich prettig te voelen tussen alle beestjes die op de andere gewassen afkwamen. Deze lente was de moestuin een gele bloemenzee. Op boerkoolbloemen zaten duizenden luizen en de doorgeschoten venkel was een speeltuin voor lieveheersbeestjeslarven.
De enige planten die fier en onaangetast stonden te shinen waren de schorseneren. Na twee jaar afzien was ik nieuwsgierig naar het resultaat. Met moeite en flink graven haalde ik ‘wel’ een halve kilo wortels uit de grond. In een modderige gootsteen boende en schrobde ik de wortels schoon. De opbrengst slonk zienderogen.
Misschien kon ik van de mooiste wortels chips maken? Terwijl ik ze in dunne plakken sneed, droop wit plakkerig vocht op handdoek en handen. Het deed me denken aan sap van de paardenbloem en het gaf ook dezelfde vlekken. Paardenbloem was ook de smaak van de kleffe ‘chips’ die ik uit de olie haalde. Aangezien de stengels nog elastisch waren, besloot ik ze nogmaals te frituren, maar helaas, er ontstond een bruine walm die ook mijn mooie pan aanvrat. Snel de olie eruit gekieperd in een oud melkpak. Een domme actie, want de handvatten van de pan waren gloeiend heet. Zo stond ik al koelend naar mijn uitgeslagen pan te kijken.
Na lang schrobben van de pan besloot ik de overgebleven wortels te koken. Mijn handen waren vies en pijnlijk. Gelukkig wilde iedereen een hapje proberen en daarmee was de pan ook meteen leeg. Schorseneren zijn voor mij een groente om gauw te vergeten.