'Ut gi van un leie dekske...'
Dat niet alles heel gemakkelijk en vlug gaat ondervond ik vorige week. Wil je bij de buurman het dakje op, om wat takken te gaan snoeien... schuif je met je schenen over dat dakje, jawel een leien dakje, en je haalt je hele been en knie open aan dat 'leie dekske'!
Bloeden dat het deed, maar de pijngrens overschrijdend, blijf je snoeien totdat het bloed in je schoenen loopt. Tja, dan je laten verbinden door je ene zoon en weer verder met je andere zoon, om later gedrieën bij moeders, oma, de tuin óók nog onder handen te nemen. Dit ging wat gemakkelijker en vlotter gelukkig!
Moe en voldaan naar huis terugkerend, kom je een andere buurvrouw en buurman tegen, die het verband om je been zien zitten en meteen refereren naar jouw leeftijd. Daar zit je dan niet op te wachten en geeft vlug de ander bemoedigend aan, hierin een item voor mijn column te zien. Als een boer met kiespijn loop je terug naar huis, hoe dit dan zó te omschrijven, dat we er allen iets aan hebben! Nu hoeft dat natuurlijk niet altijd, want wat bij de één lekker verloopt, gaat helemaal niet naar wens bij een ander, of het nou figuurlijk of letterlijk gebruikt wordt.
De laatste maanden is ook niks meer vanzelfsprekend. Geen voetbal op zondag, geen tweewekelijkse formule 1 wedstrijd, geen sportuitzendingen op radio Kontakt en noem maar op. Wat wel steevast terugkomt, zijn de diverse oud-finales van onze sporthelden van weleer, op allerlei sportgebied, met fantastische beelden, die nog steeds kippenvel bezorgen. Toen leek ook alles veel gemakkelijker te gaan, ging ook écht alles van een leien dekske leek het, maar die waren ook veel gladder en mooier, dan die van nu, kijkende naar alle zwarte steentjes in mijn vel.
Maar... het is goed gekomen en zeker als het dadelijk weer wat meer zijn gangetje gaat, dan sluit ik dit ook af met de woorden van de bekende dichter P.C. Hooft, die de uitdrukking al gebruikte: "Ick verseker u, alle ding sal van een leyen dack afloopen!"