Weemoed
Daar gaat ze. Ons cadeautje. Rugzak om en hop naar het voortgezet onderwijs. Amper een maand oud was ze, toen ze door haar twee grote broers de basisschool ingedragen werd. Trots nam oudste haar mee naar groep zes om haar aan zijn klasgenoten te tonen, maar ook middelste was trots en beleefde zijn eerste schooldag met zijn zusje.
Door hen waren wij zeventien jaar aan de basisschool gebonden. Jong en onervaren begonnen aan het avontuur dat ‘t Otterke heette. Directeuren kwamen en gingen, leerkrachten kwamen en gingen, kinderen kwamen en gingen. Ouders waarmee je samen aan de poort stond te wachten vertrokken. Met sommigen had je jarenlang intensief contact en deelde je lief en leed. In zeventien jaar ontmoet je ontzettend veel leuke mensen tijdens het wachten op je kind.
Daarom weemoed. Om alle meesters en juffen die afgelopen jaren hun best hebben gedaan voor ons gezin. Alle vriendjes die over de vloer kwamen om ‘af te spreken’ of waar jij je kind heen bracht. Even buurten tot je hoorde; “Naar huis, mama!” Voornemens om op de koffie te gaan verwateren, de trein dendert als het ware verder en jij hebt andere ‘zorgen’. Kleine kinderen worden groter en zo ook hun wereld en zelfstandigheid.
Dochterlief was een paar jaar geleden duidelijk. “Je hoeft me niet meer naar school te brengen hoor, dat kan ik makkelijk zelf.” Ik probeerde het wegbrengen nog te rekken, het zat in mijn systeem, soms fietste ik vier keer per dag naar school. Het was wennen en loslaten. Zo werden ook gesprekken aan de poort minder en daarmee het contact met medeouders.
Toen in september het laatste schooljaar aanbrak konden wij, als oude ouders, niet vermoeden dat dit schooljaar zo anders zou gaan verlopen. Natuurlijk baalden we met dochterlief mee, maar we hadden geluk; een lieve actieve juf en een actieve ouderschaar in groep acht. De tranen voor en na de eindmusical vloeiden nu niet in de zaal, maar op de stoep bij het ontmoetingscentrum en ook kamp en afscheid worden anders. Maar we sluiten in stijl een belangrijke periode af.
Waarschijnlijk staan onze kinderen er niet eens bij stil, maar weemoedig ben ik wel. Wat gaat de tijd vlug. Daar gaat ze, de grote wijde wereld in. Op naar volwassenheid.