Maar het is toch een compliment?
Laatst had ik een gesprek met mijn vrienden over ‘catcalling’. Catcalling is het nafluiten, sissen of het roepen van seksueel getinte opmerking naar vaak vrouwen, maar soms ook mannen op straat. Vaak wordt het overdreven staren en aanraken op ongewenste plekken hier ook bij meegenomen.
Het werd duidelijk dat iedere vrouw in ons gesprek wel eens met catcalling te maken heeft gehad. Of het nou staren, roepen of zelfs aanraken was, iedereen kende het.
Op een gegeven moment vroeg een jongen: “maar het is toch een compliment?” Deze opmerking viel niet helemaal goed, maar wel begrijpelijk. Soms is het lastig aan te wijzen wanneer iets ‘catcalling’ is en wanneer iets gewoon een compliment is. Er zijn bepaalde opmerkingen, die ik hier niet ga herhalen, die absoluut niet door de beugel kunnen. Maar het fluiten naar iemand of een opmerking als ‘hé lekker ding’, accepteert de een wel en de ander wordt er razend van. Hoe komt dit dan?
Wat hierbij in het achterhoofd gehouden moet worden, is de hoe vaak iemand deze opmerking al naar haar hoofd geslingerd heeft gekregen. Vaak is dit al vanaf jonge leeftijd, de eerste keer dat ik het meemaakte was toen ik 13 was. Een man van twee keer mijn leeftijd staarde mij en een vriendinnetje erg nadrukkelijk aan. Daarnaast gebeurde het op schoolfeesten ook vaak dat jongens die hooguit 15 waren, het nodig vonden om mensen onnodig op de verkeerde plekken aan te raken. Dit gebeurt nu nog steeds tijdens het uitgaan. Mijn vrienden worden op weg naar het werk nageroepen, of wanneer ze terugfietsen van de sportschool. Als het je zo vaak overkomt, dan ben je het op een gegeven moment beu. Zelfs als de opmerking goed bedoeld is.
Zelf heb ik minder last van catcalling dan mijn vrienden, omdat het naar mijn ervaring minder gebeurt in een dorp. De keren dat het mij is gebeurd, was toen ik in Helmond was. Of tijdens mijn vakantie in Den Haag, daar is het me ook zeker drie keer gebeurd in vijf dagen. Misschien is het zo dat men het in een stad sneller doet, omdat je dan anoniemer bent, maar dat zou ik niet kunnen bewijzen.
Maar de vraag is niet wanneer het gebeurd, hoe vervelend het is en of het echt intimidatie is. De vraag is, waarom gebeurt dit? Waarom zijn er mensen die het nodig vinden om iemand na te roepen op straat? Waarom zijn er mensen die het schijnbaar niet onbeleefd vinden om iemand na te staren alsof het een lekkere biefstuk is? Waarom denken jongetjes van 15 dat het oké is om meisjes aan te raken? Dat is het probleem dat moet worden aangepakt.