Er mag steeds meer, maar niet dat!
Coronatijd heeft vele nieuwe motto’s gebracht, zoals “Het nieuwe normaal”, “1,5 meter maatschappij” en “Wijs op reis”. Bedacht om te voorkomen dat het virus zich uitbreidt en weer de kop opsteekt. Korte zinnen die je gemakkelijk onthoudt om je gedrag aan te passen. Ik sta daar volledig achter, gezien de vele verdrietige situaties die zijn ontstaan door de ernstige gevolgen van het Coronavirus. Dat blijft om mededogen vragen met de mensen die daardoor getroffen zijn.
Maar het houdt me ook bezig als ik nadenk over de consequenties van deze motto’s. Zeker nu er weer meer mag, maar nog niet alles. “Het nieuwe normaal”, is dat niet om te buigen zijn naar het “Het tijdelijke normaal”? En daarmee doel ik op geen handen mogen geven, niet knuffelen en kussen. Ik merk dat deze vorm van contact altijd een functie had. Een hand geven is een fijne manier om elkaar te groeten of je voor te stellen. Je kijkt iemand aan, je zegt je naam en het praatje met die ander kan beginnen. Nu zoeken we naar anderen manieren om dit te doen. Met de huidige RIVM richtlijnen kijk je elkaar aan, groet elkaar maar in je hoofd zegt een stemmetje “houd afstand”. Je veert terug en zegt: “Sorry, maar we moeten ons aan die anderhalve meter houden”. Weg spontaniteit, weg nabijheid!
Dat geldt ook voor kussen op een feestje, een knuffel geven of omhelzen. Gebruiken die hier in Nederland, en zeker ook in Brabant traditioneel waren. Wij staan al jarenlang bekend om onze manier van op z’n Brabants kussen. In de jaren '30 ontstond in Brabant de zogeheten Brabantse Drieklapper, die zich vervolgens langzaam over heel Nederland heeft verspreid. Deze gebruiken vragen om herbezinning. Want we weten dat dat het virus meer kans heeft als we op een feestje elkaar massaal kussen. Maar ik hoop dat we vormen van begroeten vinden die toch wel de nabijheid en het elkaar vriendschappelijk mogen aanraken in zich hebben. Japanners geven elkaar geen hand bij een begroeting, ze buigen. Eigenlijk is het zo dat er in dit land bij een begroeting geen lichamelijk contact is. Elkaar begroeten is dus cultuurgebonden!
Of we “Het nieuwe normaal” kunnen ombuigen naar “Het tijdelijke normaal” zou ik als knuffelkont zeker wensen. Het verdere verloop van het Coronavirus geeft hier uiteindelijk antwoord op. Dat geldt ook voor niet mogen juichen in een voetbalstadion, ‘de hug’ met vrienden tijdens een festival en het zingen in een koor. We willen zo graag uiting geven aan onze emoties en die hoeven we niet te verloochenen. We blijven mensen van vlees en bloed en dat is goed. Afgelopen maandag was het ‘Wereld Kusdag’, dus het leeft. Fijn dat er weer steeds meer mag, maar voorlopig nog net niet dat! Het respecteren hiervan helpt ons in deze Coronatijd vooruit. Voor nu, langs deze weg voor iedereen in Laarbeek een dikke zomerknuffel.
Erik van Haperen