Ontstemd
Het is vast niemand ontgaan dat er zo’n kleine drie weken geleden verkiezingen waren en ik hoop dan ook dat degene die dit leest (mits meerderjarig) dat stemhokje is ingegaan en dat rondje rood heeft gekleurd. Voor een heleboel mensen was het de eerste keer dat ze mochten gaan stemmen, waaronder voor mij. Dat ging ongeveer zo:
Een kleine maand voor de verkiezingen kreeg ik dan eindelijk mijn stempas binnen. “Nina, bewaar je hem zelf even?” “Ja hoor, is goed.”
Op mijn stempas stond dat het meest dichtbij zijnde stemlokaal voor mij de ‘oude videotheek’ was. Beste gemeente Laarbeek, als ik een tip mag geven: als je jongeren wilt motiveren om naar de stembus te komen, dan zou ik niet meer ‘oude videotheek’ op die stempas neerzetten, want wat is een videotheek in godsnaam? Wij leven in het Netflix-tijdperk.
Hoewel veel jongeren niet veel interesse hebben in politiek, was ik er al sinds mijn 14e mee bezig. In 2017 waren de landelijke verkiezingen en dat waren de eerste verkiezingen die ik op de voet heb gevolgd. Mijn politieke voorkeur is sindsdien een beetje veranderd. Ik heb ook een hele hoop bijgeleerd over politiek en hoe dat nou allemaal precies werkt, en dat heeft het voor mij juist leuker gemaakt.
Al in ongeveer januari had ik besloten op welke partij ik ging stemmen en zelfs al op wie. Vervolgens heb ik mijn hele omgeving gebombardeerd met stemwijzers, artikelen over thema’s die jongeren aangaan, standpunten van partijen die belangrijk zijn voor jongeren, aan iedereen gevraagd wat ze gingen stemmen en op wie en daar vervolgens mijn mening over gegeven, mijn instagramverhaal volgepropt met berichten over de verkiezingen en als kers op de taart een artikel geschreven over jongeren die voor het eerst gingen stemmen, met als doel meer jongeren naar de stembus te krijgen.
En toen was het 17 maart en mocht ik eindelijk naar het stemhokje. ID? Check. Mondkapje? Check. Stempas? “Mama, waar hebben jullie mijn stempas gelaten?” “Die heb je toch zelf weggelegd?” “Pap, heb jij mijn stempas gehad?” “Nina, die heb je zelf opgeruimd?” Nee dus. Wat er volgde was dat ik mijn kamer drie keer ondersteboven heb gehaald, tussen de kranten heb gekeken, tussen de oude rapporten, achter de broodtrommel, in de broodtrommel, in alle laatjes, hoekjes en gaatjes van mijn huis en daarbuiten en mijn broertje €10,- heb beloofd als hij mijn stempas kon vinden. Maar helaas, dat ding was onvindbaar en een nieuwe aanvragen, dat ging niet meer. Zo verliep mijn eerste keer stemmen dus. Ik heb nog steeds geen idee hoe een stemhokje eruit ziet.